40. Polska.

     -I jak ci się podobał koncert? – spytał uśmiechnięty Justin kiedy wróciliśmy do hotelu.

Było po 21 i za 3 godziny mieliśmy lecieć do Polski. Tam miał być kolejny koncert Biebera.

-Na scenie wymiatasz – wyszczerzyłam się – Jesteś najlepszy – przytulił mnie.

-Spakowałaś się już? – spytał zdziwiony.

-Yhm. Jak szykowałeś się do koncertu.

-Aaa… A chcesz spakować też mnie? – wyszczerzył się.

-Taa. Marzę o tym. Radź sobie sam, kochanie.

-Yy… Szkoda.

Zaczął pakować swoje rzeczy.

-Ale ja już nie daję rady… - powiedział wkładając trzecią rzecz do walizki.

-A H A. To zatrudnij sobie kogoś kto cię będzie pakował. Na mnie nie licz.

Uśmiechnął się lekko.

-Okay… - musnął moje usta i dalej się pakował.

Przyglądałam się mu. W jego wykonaniu nawet zapakowywanie walizki wyglądało hot.

Wyszczerzył się widząc, że ciągle na niego patrzę.

Nagle do pokoju wszedł Ryan.

-Ktoś do cb – podał telefon Bieberowi.

Zdążyłam spojrzeć na wyświetlacz.

Selena.

-Tak? – chwilę słuchał – Spoko. No jasne. Nie ma sprawy – zaśmiał się – No co ty! Okay. Paa.

Oddał Ryanowi telefon, a ten poszedł nie patrząc mi w oczy.

-Chris dzwonił… - powiedział po chwili Justin.

-Chris?! – spytałam łamiącym się głosem.

Rzuciłam w niego bluzką, którą zaczęłam właśnie mu składać.

Wstałam i wyszłam z pokoju.

-Jenn… O co ci chodzi? – zatrzymał mnie.

Ledwo powstrzymywałam łzy, które coraz bardziej zapełniały moje oczy.

-Kurde, nie udawaj! – popchnęłam go – Dlaczego mówisz, że to Christian?! Przecież widziałam, że Selena!!

Zrobił się blady.

-Przepraszam… Po prostu… To była normalna rozmowa, a nie chciałem, żebyś była zazdrosna…

-Taa. Ja też nie. Kurde. Może i bym była, ale nic bym nie zrobiła. Staję się wściekła dopiero jak na moich oczach się z KIMŚ obściskujesz!! Wybaczyłam ci to Justin, a ty zaczynasz od początku! Czemu mnie okłamałaś?! Jak wolisz być z Seleną to śmiało powiedz! Mam dość – wyrwałam mu się i szybkim krokiem wyszłam z hotelu.

Poszedł za mną.

Szedł przy mnie nic nie mówiąc.

Spróbował mnie objąć, ale odtrąciłam jego rękę.

-Jenn…

Olałam go.

-Gdzie idziesz?

-A co cię to interesuje?

-Jestem twoim chłopakiem.

-Ach. Naprawdę?

Nic więcej nie mówił, ale ciągle szedł obok mnie.

-Czego chcesz? – powiedziałam ostro.

-Chcę, żebyś… była szczęśliwa.

-To sobie pójdź. Wtedy będę.

Nie odpuszczał.

-Jenn… Przecież nic nie zrobiłem…

-Nie. Tylko mnie okłamałeś.

-Ale…

-No co? Ale co??

Cisza.

Uniosłam brwi i zakręciłam z powrotem do hotelu.

-Wracam do domu. Nie bd przeszkadzać tobie i Selence.

-Jenn…

-Co??

-Zostań ze mną… Przecież wiesz, że jestem idiotą. Sam sobie nie poradzę.

-Będziesz miał Sel. Ona na pewno jest chętna.

Spojrzał mi w oczy.

-Pomiędzy mną, a Seleną nic nie ma. Naprawdę.

-To czemu nie chciałeś przyznać się, że z nią rozmawiasz?

-Już ci mówiłem…

-Super – powiedziałam z sarkazmem - Nie przemawia to do mnie.

-Ale, wybacz. Błagam cię. Nie poradzę sobie bez cb. Ja nie potrafię bez cb wytrzymać jednego dnia…

-Jeśli tak ci na mnie zależy to staraj się bardziej. Nie okłamuj mnie.

Szybkim ruchem, żebym nie zdążyła zareagować ujął w dłonie moją twarz i musnął moje usta. Kiedy wyczuł, że jakoś szczególnie się nie opieram, całował mnie dalej.

Spojrzał mi w oczy.

-Wybacz, Jenn… Przyrzekam, że nigdy więcej cię nie okłamię.

-Taa. Nie wiem na ile mogę ci wierzyć. Jeszcze przed chwilą okłamałeś mnie bez mrugnięcia okiem.

-Jenny… Przyrzekam.

Westchnęłam.

Objął mnie i wróciliśmy do hotelu.

W samolocie prawie wgl nie rozmawialiśmy.

Justin chyba z 20 razy próbował zacząć rozmowę, ale moje odpowiedzi na jego pytania były chłodne i bez wyrazu.

Do Polski przylecieliśmy nad ranem.

Tym razem, dla odmiany zatrzymaliśmy się w starym, chociaż odnowionym pałacu, na odludziu. Był niesamowity nawet po ciemku.

Rozeszliśmy się do swoich pokoi i poszliśmy jeszcze na chwilę spać.

Justin przytulał mnie w łóżku. Tylko przytulał. Naprawdę był delikatny i nie posuwał się dalej. Wiedział, że stąpa po kruchym lodzie.

O 9:00 obudziło mnie śpiewanie ptaków i słońce wkradające się do naszego pokoju.

Delikatnie, żeby nie obudzić Justina wydostałam się z jego objęć.

Mięliśmy balkon.

Uśmiechnęłam się.

Taki królewski.

Wyszłam. Na dworze było bardzo przyjemnie.

Powietrze było niezwykle czyste.

Było tak cicho.

Rozejrzałam się.

Niedaleko pałacu płynęła niewielka rzeczka, a za nią pasły się konie.

Oczy mi zabłysły.

Tu było niesamowicie.

Obstawiałam, że byliśmy gdzieś na wsi.

Podskoczyłam przestraszona kiedy poczułam na sobie czyjeś ręce.

Justin musnął mój policzek.

-Podoba ci się tu?

-Bardzo – powiedziałam ciągle się zachwycając.

-Też mi się podoba – uśmiechnął się do mnie.

Spojrzałam na niego.

Wyglądał niesamowicie w swoich włosach, które były jeszcze w całkowitym nieładzie. Nie miał na sobie żadnej bluzki. Jedyne w co był ubrany to niebieskie spodenki.

Mimowolnie odwzajemniłam jego uśmiech.

Zbliżył powoli swoją twarz do mojej dając mi czas, żebym się wycofała.

Nie zrobiłam tego.

Całował mnie z pasją.

Odwzajemniałam pocałunki.

-Kocham cię – powiedział czule Justin.

Przez chwilę nic nie odpowiadałam.

-Ja cb też… - objął mnie i wróciliśmy do pokoju.

Poszłam wziąć prysznic i się wyszykować.

Po mnie poszedł Bieber.

-A ile tu zostajemy? W Polsce.

Justin chwilę się zastanowił i wybuchnął śmiechem.

-Nie mam pojęcia.

Uśmiechnęłam się niepewnie.

-Jak to?

-No tak to. Za bardzo byłem zajęty tobą, żeby się tym zainteresować.

Uśmiechnęłam się lekko.

-A koncert? Wiesz kiedy masz koncert?

-Jeden jest jutro.

-Wow. Jednak coś wiesz.

Wyszczerzył się.

-Ale nie mam pojęcia gdzie…

Nie powstrzymałam śmiechu.

-Ależ ty zorientowany.

Szybko musnął moje usta.

-Idziemy się przejść? Zwiedzić okolicę?

-Czemu nie…

Złapał mnie delikatnie za rękę i wyszliśmy na dwór.

Okrążyliśmy najpierw cały pałac.

Było pięknie.

-Teraz ja jestem księciem, a ty moją księżniczką – powiedział uśmiechnięty Justin – Umiesz robić wianki z kwiatów? – wyszczerzył się.

-Ymm… Chyba nie. A co?

-A nic. Tak mi odwala – zaśmiał się

Uśmiechnęłam się.

Znaleźliśmy ławkę pod wiekowym drzewem.

-Założę się, że to drzewo jest starsze ode mnie – stwierdził Bieber.

-Nie gadaj! – zaśmiałam się udając zszokowaną – Jeśli jest starsze od cb to musi mieć gdzieś… z 200?

Połaskotał mnie.

-Kurde. To na ile lat ja wyglądam?

-Ymm… No tak… Coś koło 90?

-To ciekawe. Zawsze słyszę, że wyglądam na 13.

Pocałowałam go lekko w policzek.

-A tak na serio to wyglądasz na swój wiek – uśmiechnęłam się – Nie na 90, ani 13. Ci co mówią, że 13 po prostu ci zazdroszczą, a ci co, że 90… - zaśmiałam się – Ymm… ci są mną.

Nagle na kolana Justina wskoczył malutki kotek.

-Jaki śliczny – moje usta rozjaśnił promienny uśmiech.

Też się uśmiechnął i delikatnie pogłaskał kota, który od razu zamruczał.

-Chyba cię lubi – wyszczerzyłam się.

Niby się śmiałam i uśmiechałam, ale ciągle bolało mnie to, że mnie okłamał… Nie mogłam do końca przestać o tym myśleć.

-Mnie? Kot? Pierwsze słyszę.

-No widzisz. Może POLSKIE koty cię lubią.

-Kto wie…

Podeszła do nas jakaś kobieta.

-Uważaj. Podrapie cię – powiedziała łamaną angielszczyzną.

-Ale sam mi wskoczył na kolana – odpowiedział JB.

Kobieta zrobiła wielkie oczy.

-On wszystkich drapie… A może chcesz go wziąć?

Justin uniósł brwi.

-No chyba nie… Mam psa.

-Ale weź. Pies może go zjeść.

Skrzywiłam się.

-Nieee? – zaprzeczył Justin – Nie. Nie może.

-Ale nie chcemy kotów. Uciekł. Resztę potopiliśmy.

Bieber zrobił wielkie oczy.

-Wezmę go.

Bałam się tej babki.

Uśmiechnęła się (jak dla mnie strasznie).

-To dobrze. Chociaż ja bym na twoim miejscu go nie brała. Jest czarny. Czarne koty przynoszą pecha.

Niech ona sobie już idzie…

Justin zobaczył moją niechęć do kobiety.

-Przepraszam… Mogłaby nas pani zostawić samych? – uśmiechnął się do niej.

-Oczywiście.

Odeszła.

-Oni potopili kotki?! Małe kotki?? – chciało mi się płakać.

Zabrałam kota z nóg Justina i przytuliłam maluszka. Był taki mięciutki i nawet się nie wyrywał.

-Tu jest strasznie.

Objął mnie czule ramieniem.

-Tu – w sensie, że w Polsce, czy TU.

-TU.

Bieber też nie miał za wesołej miny.

-Chcesz go, Jenn? Tego kota?

Moja oczy lekko zabłysły.

-Kocham koty.

Uśmiechnął się.

-Też je lubię, ale mam psa. Podejrzewam, że się nie zaprzyjaźnią…

-Jasne. Wezmę go. Moi rodzice nie powinni mieć nic przeciwko…

Kot mruczał jak najęty. Uśmiechnęłam się do niego.

-To ona – stwierdziłam – Już wiem dlaczego do cb przyszła. Zakochała się – zachichotałam.

Wyszczerzył się.

-Yhm, yhm.

-No mogę się założyć. Jak nas opuścisz to obie będziemy umierać z tęsknoty.

Pocałował mnie czule.

-Jak ją nazwiesz? – spytał.

-Ymm… Masz jakieś sugestie?

Pokręcił głową.

-Nie lubię wymyślać imion… - powiedziałam.

-Mam to samo.

-To może… Belieberka? – zaśmiałam się.

Uśmiechnął się niepewnie.

-No czy ja wiem…

-To postanowione.

Pogładził mój policzek.

Kotka ułożył się na moich kolanach i zasnęła.

Głaskałam ją delikatnie.

-A co twoja mama na kolejnego pasażera? Jak przewieziemy ją do domu?

Justin się zamyślił.

-Jakoś to przeżyje. No normalnie. Można samolotem przewozić zwierzęta. Tylko będziemy musieli kupić jej klatkę, książeczkę zdrowia wyrobić i kupić dla niej bilet.

Zaśmiałam się.

-Bilet dla zwierzaka?

-Yhm. Taki specjalny – uśmiechnął się.

-Ale jesteś znawca.

-Do usług.

Uśmiechnęłam się.

-Tu jesteście – podeszła do nas Pattie – Chodźcie coś zjeść.

-Okay.

Wstaliśmy.
Wzięłam kotkę na ręce.

-A to kto? – uśmiechnęła się lekko mama Biebera.

Justin wszystko jej opowiedział.

-No dobrze... – westchnęła.

-Kocham cię, mamo.

Poszliśmy zjeść.

-Mamoooo. Oddasz mi telefon?? – spytał JB.

-Nie.

Justin westchnął.

-No weeeź.

-Nie.

-No, ale…

-Justin. Nie próbuj nawet.

-Okay… Ale…

-Koniec.

-Dobra, dobra.

Kiedy skończyliśmy jeść wróciliśmy do naszego pokoju.

Mój telefon się odezwał.

Dzwonił tata…

-Halo?

-Zamierzasz jeszcze kiedyś wrócić?

-Tak…

-A kiedy?

-Nie wiem.

-To się dowiedz.

-A mama już wróciła?

-Tak.

-Ymm… No nie wiem. A dasz mi ją?

Usłyszałam kroki po drugiej stronie słuchawki.

-Tak? – usłyszałam głos mamy.

-Cześć mamo.

-Cześć, córeczko. Jak się czujesz?

-Dobrze.

-A kiedy wracasz?

-A kiedy mam?

-No nie wiem… Szkoła, kotku. Szkoła jest ważna. Ile jeszcze będzie trwała ta justinowa trasa?

Zakryłam słuchawkę ręką.

-Justin. Ile jeszcze trwa twoja trasa?

-Pierwsza część kończy się za tydzień. Później mam miesiąc odpoczynku. No... Czegoś w rodzaju odpoczynku.

-Tydzień – powiedziałam do słuchawki.

-To za tydzień wracaj do domu, dobrze?

-Dziękuję, mamo.

-Nie ma za co, skarbie. Tylko dbaj o siebie.

-Obiecuję. Paa. Kocham cię.

-Ja cb też.

Rozłączyłam się.

-I…? – spytał Bieber.

-I mogę być u cb do końca trasy.

Uśmiechnął się.

-Ej. To nawet pasuje. Bo mój tata przyleci do nas. To będzie ostatni dzień trasy i wtedy będziesz mogła wrócić z nim. A ja z wami.

-Serio? – uśmiechnęłam się szeroko.

-Serio.

Miałam ochotę pisnąć z radości, ale zahamowałam się, bo przypomniało mi się jak Justin mnie okłamał.

Zauważył moją nagłą zmianę nastroju.

-Jeszcze raz przepraszam, Jenn – przytulił mnie.

On chyba naprawdę umiał czytać w moich myślach.

Sorry, że nie za długi, ale chyba ujdzie, co ?

Moja koleżanka miała wypadek i nie mam do niczego głowy... Pomódlcie się za nią jeśli możecie.

Jeśli spodobał Wam się rozdział to komentujcie. <3