45. Jake.

Wow. A jednak zasnęłam.

Szkoda tylko, że po 6:00, ale zawsze coś…

-Ej. Jeenyy… śpiochu – usłyszałam czuły głos Justina siadającego obok mnie na łóżku i składającego delikatny pocałunek na moich ustach.

-Która jest? – przetarłam zmęczone oczy.

-Zaraz 15:00.

-Co?!

Uśmiechnął się lekko.

-Długo wczoraj nie spałaś, co…? – zapytał troskliwie.

Skinęłam głową.

-To należał ci się odpoczynek… Ale pomyślałem jednak, że wolałabyś nie przespać całego dzisiejszego dnia.

Połaskotał mnie z uśmiechem na ustach, który kochałam.

-Przestań – szeroko uśmiechnięta odepchnęłam jego ręce, które na nowo zaczęły mnie łaskotać.

-Już wstaję, no! – zawołałam przez śmiech i zeskoczyłam z łóżka.

Uśmiechnął się z satysfakcją i przysunął się blisko do mnie. Poczułam delikatny zapach jego perfum, który wciągnęłam głęboko w płuca.

Uśmiech nie znikał z jego twarzy.

Objął mnie w pasie i pocałował z uczuciem.

Zaczął się rozpędzać.

Delikatnie się od niego odsunęłam.

-Już wystarczy, Justinku – uśmiechnęłam się przekornie, a on posłał mi uroczy uśmiech niewinnego chłopca.

-Okay – musnął mój policzek i usiadł z powrotem na łóżku - To co dziś będziemy robić? – wyszczerzył się.

-A skąd, nagle jesteś taki pewny, że zamierzam dzisiaj coś z tobą robić…? – spytałam zdejmując z siebie szeroką koszulę, w której spałam.

Bieber nie odrywał ode mnie wzroku.

-No jestem twoim chłopakiem, nie?

-Niby tak – wzruszyłam ramionami – Zamierzam spędzić dziś trochę czasu z Ann.

Założyłam na siebie bluzkę i zaczęłam szukać w szafie jakichś spodni.

Westchnął.

-Jak chcesz. Ale nie byłbym taki pewien, czy ona znajdzie teraz czas dla ciebie. Jest zajęta Christianem.

Chwilę się zamyśliłam.

-Myślę, że znajdzie.

Znalazłam to czego szukałam, ale Justin lekko wysunął mi spodnie z rąk i proszącym wzrokiem pokazał na krótką spódniczkę leżącą na wierzchu.

Zaśmiałam się i założyłam spódniczkę.

Wyszczerzył się.

Poszłam do łazienki zrobić sobie makijaż.

Justin stał za mną i przyglądał mi się w lustrze.

Złapał mnie za biodra.

-Ej, bo się krzywo pomaluję! – odepchnęłam go rozbawiona.

-Okay, okay. No, bo to byłby koniec świata prawda?

-Świata może nie. Ale ciebie na pewno.

Spojrzał na mnie łobuzersko.

-Kogo koniec? Powtórzysz?

Za dobrze znałam to spojrzenie.

-Ciebie, kotku – powiedziałam i wybiegłam z pokoju, a Bieber za mną.

Złapał mnie w salonie.

Popchnął do ściany i mocno trzymał.

-Dalej jesteś pewna, że to byłby MÓJ koniec?

-Taak – uśmiechnęłam się słodko.

-Na pewno?

-Absolutnie.

Justin zaczął całować mnie namiętnie, a do pokoju wszedł mój tata.

-Ekhm – chrząknął znacząco.

-Ymm… - Bieber się ode mnie odsunął – Dzień dobry…

-Dzień dobry, Justin. Już się dziś widzieliśmy. Tylko gdybyście mogli, z łaski swojej to hamujcie się trochę w tych waszych czułościach.

Bieber niepewnie skinął głową, a ja pociągnęłam go do mojego pokoju.                     

-Ups – wyszczerzył się do mnie niepewnie, gdy zamknęłam za nami drzwi.

-Głupek – zaśmiałam się.

-Ale za to mnie kochasz, prawda?

Uśmiechnęłam się i wywróciłam teatralnie oczami.

-Ej, zrobię ci jakąś fryzurę, chcesz? – Justin pokazał rząd swoich idealnych zębów.

-Niee… Wolę nie ryzykować…

Spojrzał na mnie przekornie.

-Ale czemuu?

-Bo cię za dobrze znam, Jus.

-Ale… - stracił wątek – Jak chcesz… Ale naprawdę jestem w tym dobry.

Wybuchłam śmiechem

-A robiłeś kiedykolwiek komuś fryzurę??

-Raz zrobiłem kitka mojemu psu i… czesałem moją siostrzyczkę.

-No faktycznie jesteś w tym dobry.

Uśmiechnął się.

-A mogę uczesać ci włosy?

Westchnęłam.

-Proszę bardzo – podałam mu szczotkę.

Zaczął delikatnie czesać moje włosy.

Jedną ręką je czesał, a drugą czule gładził.

Uśmiechnęłam się mimowolnie.

Kiedy skończył musnął mój policzek.

Tak było mi z nim dobrze… Chciałam, żeby to trwało wiecznie.

Przytuliłam go.

-Jenny…

-No?

-Kocham cię, piękna.

-Ja cię też – wtuliłam się w niego bardziej.

Gładził czule moje plecy.

Wdychał mój zapach.

-Chyba się od cb uzależniłem…

Uśmiechnęłam się lekko.

-A to źle?

-No chyba nie… Tylko cholernie się boję, że znowu zrobię coś głupiego…

-Nie zrobisz.

-Dzięki, że we mnie wierzysz – musnął moje usta.

Nie chciałam się od niego odsuwać. Chciałam tak siedzieć wiecznie. Czuć się kochana i bezpieczna.

-Wytłumacz mi czemu tak cię kocham… - powiedziałam szeptem i przytuliłam się do niego jeszcze mocniej, co wydawało się prawie niemożliwe.

-Nie będę wymyślał jakiś pseudo-śmiesznych gatek jak to zwykle… - odpowiedział mi na ucho – Myślę, że po prostu jesteśmy sobie pisani…

Musnął moją szyję.

Siedzieliśmy tak jeszcze dosyć długo, ale i tak wydawało mi się za krótko.

Kiedy się od siebie odsunęliśmy posłał mi czuły uśmiech.

Też szczerze się uśmiechnęłam.

Pogładził mój policzek.

Do pokoju wparował Jake.

-Stoję tu pod drzwiami dobre 5 minut i jakoś wydaje mi się, że nie powinno być u was tak cicho – powiedział mój brat zamykając za sobą drzwi. Przyjrzał się nam – Tak po prostu siedzicie?? – spytał zawiedziony.

Uniosłam brwi.

Wyszczerzył się.

-A przyszedłeś, ponieważ…? – zapytałam go.

Chwilę nic nie mówił.

-Jake…?

-Kojarzycie tego gangste, który was gonił?

-Nie. No co ty – powiedziałam sarkastycznie.

-No to on… zamierzał mnie rozjechać… - skrzywił się.

-Co?! – zrobiło mi się słabo.

Zacisnął usta.

-No uciekłem mu, ale… Umm… To nie było za ciekawe doświadczenie… Naprawdę Bóg nade mną czuwał, bo akurat jechał radiowóz i ‘zły’ gościu się zmył. Szkoda tylko, że przepadł i nie udało im się go znaleźć… Ale ciągle szukają.

Wstałam z zamiarem wyjścia.

Mój brat złapał mnie za rękę.

-Jenn. Co ty robisz?

-Idę. Jeśli nie zamierzasz mi powiedzieć o co w tym wszystkim chodzi to nie zamierzam słuchać całej reszty.

Próbowałam się wyrwać, ale trzymał mnie mocno.

-Puść, Jake.

-Nie.

Zła zaczęłam się szarpać, ale mój brat był strasznie silny.

-Siadaj z powrotem.

-A kto ty jesteś, żeby mi rozkazywać?!

-Jestem twoim, starszym bratem.

Przestałam się wyrywać, ale siadać bynajmniej nie zamierzałam.

-Jenn…

-Przestań! Przestań wreszcie z tym ‘Jenn…’, ‘Ale Jenn…’, ‘Jenny…’! Mam dość! Kiedyś zawsze, o wszystkim ważnym mi mówiłeś! Czemu teraz nie możesz?!

Brat patrzył mi w oczy.

W jego niesamowicie ciemnych, prawie czarnych oczach, na które wyrywał wszystkie dziewczyny było widać strach. Tak. Ten niezauważalny przez innych strach towarzyszył mu już od dość długiego czasu…

-Dobra. Powiem ci, Jenn. Dobrze, powiem – puścił moją rękę.

Nieprzekonana usiadłam z powrotem.

-Ale to długa historia…

-Mamy czas – powiedziałam.

Westchnął.

-No widzicie… To zaczęło się jakiś rok temu… Ale nie prześladowanie tylko… Ymm… Potrzebowałem pieniędzy i… - widać było, że wstydzi się tego co zrobił – Szef jednego z gangów powiedział, że będę miał pieniądze jeśli wyświadczę mu jedną, drobną przysługę… Byłem mega głupi. Nie powinienem mu ufać. Oczywiście na jednej przysłudze się nie skończyło – na chwilę zamilkł – Tą przysługą było dostarczenie sporej porcji narkotyków… Wcześniej nie wiedziałem, że to są narkotyki… Niby podejrzewałem, ale pewności nie miałem… No i kiedy zrobiłem to co miałem i dostałem zapłatę to gościu zaproponował mi kolejną rzecz, którą mógłbym dla nich zrobić. Nie miałem nic przeciwko, bo ta była bardzo prosta. Kolejna też nie była jakaś wymagająca… Za to w trzeciej… Kazał mi zabić człowieka… Powiedziałem stanowczo nie i że to już koniec mojej pracy dla niego, a on na to, że ma na mnie tyle wystarczających dowodów, żeby wsadzić mnie na kilka lat… Przeraziłem się i wiedziałem, że jest do tego zdolny nie kierując podejrzeń ze strony policji w najmniejszym stopniu na siebie… Ale dalej odmawiałem… Powiedziałem, że na pewno tego nie zrobię i czy mógłbym zrobić coś innego… On na to, że jeśli dam mu ileś tam pieniędzy to się odczepi… Oczywiście nie miałem tyle, ale zarobiłem w miarę uczciwy sposób i w krótkim czasie im przyniosłem. Kiedy dałem im pieniądze to powiedzieli, że za późno i za stracony czas mam im przynieść trzy razy tyle, albo wyświadczyć im kolejną przysługę… Wiedziałem, że nigdy się nie odwalą, nawet gdybym przyniósł im wszystkie pieniądze świata, ale udawałem posłusznego i ciągle coś tam im przynosiłem, a oni chcieli coraz więcej… No i po pewnym czasie zaczęli na mnie naskakiwać i wgl… Ja naprawdę nie wiem o co im łazi. Nie zamierzam mieć z nimi nic więcej wspólnego, ale to chyba niemożliwe… Od pewnego czasu przestałem im płacić i grożą, że mnie zabiją… Nie mam pojęcia co mam robić – zakrył twarz rękami.

Pogładziłam go lekko po plecach.

-A ten drugi gang?

Jake niespodziewanie się uśmiechnął.

-Co ty odwalasz? – spytałam zdziwiona.

-Ten drugi gang jest mój…

-Co??? Ej, poczekaj. Czyli… Nie. Nic nie rozumiem – załamałam się.

Zaśmiał się niepewnie.

-No czyli ten gościu co do mnie dzwoni jest zły, tak??

-Yhm.

-To w takim razie kto to byli ci 'duzi' goście co cię popychali pod domem.

-To był taki blef.

-Że co??

-No, bo 'ci źli' mięli myśleć, że nie tylko u nich mam przechlapane i innym też muszę spłacać kasę… No i to była taka gra aktorska.

-A ta laska z kartką? Była zła czy dobra?

Jake znowu się zaśmiał.

-Powiedzmy, że dobra… Ta to wgl jeszcze inna historia…

-Dobra. Mam dość – powiedziałam.

Naprawdę zaczynało mi się kręcić w głowie.

-Teraz rozumiesz czemu nie chciałem ci mówić.

-A pan od W-Fu ma z tym coś wspólnego?

Jake skinął głową.

-Jest w tym ‘złym’ gangu, czyli przeciwnym.

-Okay…

Bieber też wyglądał na lekko zagubionego w tym wszystkim.

-I masz jakiś plan? – spytał JB.

-Chwilowo nie…

-A kto cię uwolnił? – zadałam kolejne pytanie.

-Mam jednego po swojej stronie u tych ‘złych’.

-Ja się chyba położę… - powiedziałam.

Jake się lekko do mnie uśmiechnął.

-Mówiłem, że nie powinnaś wiedzieć.

-Tak, tak. Jakbyś rozmawiał o tym ze mną wcześniej to byłoby mi się łatwiej połapać.

-Wiem mała, ale…

-Taa. Znam to na pamięć: ‘Nie chciałem obciążać cię swoimi problemami’ – zacytowałam.

-Dobra. To już idę. Muszę załatwić kilka spraw…

-Spoko... Już zdążyłam się przyzwyczaić, że co chwilę wychodzisz… - powiedziałam.

Przytulił mnie i lekko utykając wyszedł z pokoju.

-Niezłe ziółko z tego twojego brata – stwierdził Justin.

-Co ty nie powiesz.

-Ale myślisz, że bardzo mu się dostanie za te narkotyki jak sprawa się już wyjaśni?? Nie jest pełnoletni. Może skończy się na ostrzeżeniu.

-Nie skończy. Ostrzegany to był już dwa razy i powiedzieli, że następnym razem go przymkną…

-Uuu… A co takiego zrobił?

-Najpierw coś ukradł jak miał 14 lat, a później, rok temu ostro pobił jakiegoś kolesia…

Bieber się skrzywił.

-To nie za ciekawie to wygląda…

-No…

-Ale nie martw się. Będzie dobrze.

-Mam wielką nadzieję

Bieber objął mnie czule.

-A kiedy wracasz do trasy? – spytałam w pewnym momencie.

-Za dwa tygodnie, bodajże.

-Aha. A spotykasz się z ojcem w środę?

-Yhm.

-A ja jutro idę do szkoły… - załamałam się.

-Dasz radę – uśmiechnął się pokrzepiająco.

-No spróbuję…

-Z biologii umiesz wszystko. Nie będzie się miał do czego przyczepić.

-On zawsze coś znajdzie… Ale okay. Będę dobrej myśli. Ej, a co z Usherem?

-Wczoraj wyszedł ze szpitala. Całkiem dobrze się czuje i powiedział, że odwiedzi nas w tym tygodniu.

Uśmiechnęłam się szeroko.

-To super.

-Yhm.

-Jenny… Jutro przyjeżdża Ryan, Chaz i Matt…

-Z jakiej paki?? – spytałam niezadowolona.

-To moi przyjaciele… Spytali, czy mogą wpaść to się zgodziłem…

-No spoko. Nie musisz mi się tłumaczyć. Po prostu za nimi nie przepadam…

-Rozumiem. Ale może jeszcze się dogadacie...

Wzruszyłam ramionami.

-Idziemy się przejść? – zaproponował Justin po krótkiej chwili ciszy.

-Czemu nie – odpowiedziałam.

Złapał mnie za rękę i wyszliśmy przed dom.

Poszliśmy przed siebie.

Wiał lekki wiatr i co chwile podwiewał mi zwiewną spódniczkę, od której Bieber nie odrywał wzroku.

-Dobrze to sobie zaplanowałeś – popchnęłam go lekko, rozbawiona i przytrzymałam spódniczkę.

Uśmiechnął się słodko i złapał mnie za ręce.

Wyrwałam mu się i zawróciłam do domu.

-Jenn! – pobiegł za mną śmiejąc się.

-Możemy tu wrócić, ale jak się przebiorę – powiedziałam rozbawiona.

-Czemuuu?

-No czemu. Ciekawe.

Weszłam szybko do domu i założyłam spodnie, które chciałam ubrać na początku.

Justin miał skwaszoną minę.

-Oj, jakiś ty biedny – nabijałam się.

Zmrużył groźnie oczy.

Wybuchłam śmiechem i pociągnęłam go z powrotem na dwór.

-Fajna tamta spódniczka – rozmarzył się Bieber kiedy przeszliśmy kawałek.

-Taa. Zajebista – powiedziałam z sarkazmem.

Justin przyciągnął mnie do siebie i pocałował.

Uśmiechnął się szeroko.

-Kooocham cię, Jenn – powiedział czule.

I jak ? ;> xD Jeśli się podoba to komentujcie ;) <3 Dziękuję za 18 komentarzy do poprzedniego rozdziału! :* To rekord ;D