II rozdział 8

Po około godzinie spędzonej na powstrzymywaniu płaczu, nareszcie podniosłam się z ziemi, w momencie, kiedy Bieber wrócił do domu.

-Hej – rzuciłam niepewnie.

-Cześć, mała – uśmiechnął się również niepewnie.

Czemu, jak tylko go widziałam to czułam motyle w brzuchu??

Podszedł powoli bliżej do mnie i przytulając mnie delikatnie musnął moje usta.

-Kocham cię, wiesz? – powiedział czule.

Nie odpowiedziałam, a on powtórzył czynność.

-Nie kłóćmy się już… - zaczął – Proszę cię, Jenny. Wybacz mi. Jesteś jedyną osobą na świecie, która samą swoją obecnością poprawia mi nastruj… Kocham cię nad życie, kochanie. Wybaczysz?

-Chciałabym potrafić powiedzieć ‘nie’… - odpowiedziałam cicho, a Bieber uśmiechnął się delikatnie i wpił w moje usta.

-Jadę dopiero jutro po południu. Dzisiejszy dzień spędzimy najlepiej jak się da.

-To znaczy? – spytałam, a on przytulił mnie do siebie i pocałował mnie w głowę.

-Zobaczysz – uśmiechnął się i musnął moją szyję.

-Nie lubię niespodzianek… - jęknęłam, a on się zaśmiał.

-A ja lubię – mrugnął do mnie i nie puszczał z uścisku.

W jego objęciach czułam się najbezpieczniej na świecie.

Czemu nie potrafiłam się mu oprzeć?? Zawsze robiłam wszystko, jak on chciał… Przychodził ze spuszczoną głową, a ja przyjmowałam przeprosiny i kolejną dawkę czułości z jego strony…

-Ej. Uśmiechnij się – poprosił przygryzając lekko moją dolną wargę.

Kiedy był tak blisko nie potrafiłam na niczym skupić myśli...

W moich oczach pojawiły się łzy.

-Jenny… Co jest? – Bieber próbował zawzięcie wyczytać coś z mojej twarzy.

Odetchnęłam głęboko.

-Wszystko – wzruszyłam ramionami wysunęłam się z jego objęć i usiadłam na kanapie. Niby patrzyłam przed siebie, ale widziałam tylko pustkę.

-Justin… - poczułam gulę w gardle i nie potrafiłam dalej mówić.

-Tak? – nie pytając o pozwolenie usiadł obok mnie i wziął na kolana. Przytulił mnie do siebie, jak małe dziecko.

W brzuchu czułam stada motyli, które za nic nie chciały się z tamtąd wynieść.

Nie potrafiłam zrobić nic innego, jak tylko wtulić się w niego i rozpłakać.

-Mała… - Justin gładził moje włosy i przytulał do siebie coraz mocniej – Ej. Nie płacz… Czemu płaczesz?

Kołysał mnie delikatnie w swoich ramionach.

Nie odpowiadałam tylko starałam się nad sobą zapanować i przestać ryczeć.

-Jenny… - Bieber  nie wiedział co ma robić.

Musnął mój mokry policzek i zaczął ocierać mi łzy.

-Nie ma czemu płakać… - mówił czule – Ciiii…

Po pewnym czasie udało mi się wziąć w garść, ale mój oddech nadal drżał.

Justin patrzył na mnie ze smutkiem w oczach, który był nie do opisania.

-Czemu przeze mnie płaczesz? Nie pozwalam ci płakać przeze mnie! – powiedział stanowczo.

Spojrzałam mu zdziwiona w oczy.

-Mówiłaś, że będąc ze mną płakałaś kilka razy więcej niż przez resztę swojego życia… Jenn. Błagam cię. Ja nie jestem tego wart… Przepraszam, że cię tak ranię… - słowa Biebera brzmiały bardzo szczerze i były przepełnione poczuciem winy.

-Kocham cię – wyszeptałam, a on kładąc mnie na kanapie wpił się w moje usta.

-Ja ciebie też. Bardziej niż cokolwiek w życiu – powiedział pomiędzy namiętnymi pocałunkami.

Czemu nie mogło być tak zawsze? Czemu on do cholery musiał wyjeżdżać?!

Nagle zaczął dzwonić telefon.

-Leż – rozkazał Bieber z łobuzerskim uśmiechem, kiedy zamierzałam się podnieść. Nie przestał mnie całować.

-Głupek. To może dzwonić Mendy, żebym odebrała Drewa – zepchnęłam go z siebie z uśmiechem i podbiegłam do telefonu.

-Halo? – odebrałam, a Bieber objął mnie od tyłu i zaczął muskać moją szyję – Spadaj!! – zaśmiałam się i odepchnęłam go od siebie.

-Proszę?

-Ummm. Przepraszam. To do męża.

-Aha. Tu Mendy. Przyjedziesz po synka?

-Haha. Wiedziałam, ze to ty. Jasne. Zaraz będę.

Rozłączyłam się, a Bieber zrobił niezadowoloną minę.

Zaklaskałam mu przed oczami.

-Nie dla psa kiełbasa – pokazałam mu język, a on przyciskając mnie mocno do ściany wpił się w moje usta.

-Nie? – jego ręka z moich pleców zaczęła zsuwać się coraz bliżej moich pośladków.

-Idiota! – krzyknęłam rozbawiona i popchnęłam go mocno.
Wiedziałam, że się tylko ze mną droczy. Gdyby miał ochotę, miał wystarczająco siły, żeby zrobić ze mną co tylko by chciał, ale nie zrobiłby tego i między innymi za to go kochałam.

-No choooodź – przyciągnął mnie do siebie za bluzkę i po raz kolejny wpił się w moje usta.

-Głuuuuupek – powiedziałam, kiedy wreszcie ‘puścił mnie wolno’ – Idziesz ze mną po Drewa?

Justin skinął głową.

-To fajnie – uśmiechnęłam się.

-Yhm – potwierdził, złapał klucz z szafki i wyprosił mnie z domu mówiąc, że chce zamknąć.

Na dworze była całkiem ładna pogoda.

Bieber oplótł mnie jedną ręką w pasie i szliśmy tak w stronę domu, w którym był nasz syn.

-Wiesz, że Chazowi trzy dni temu urodziło się dziecko?? – spytał mnie Justin.

-Nie. Nie wiedziałam – odowiedziałam – Chłopiec, czy dziewczynka?

-Dziewczynka.

-Ahm.

-Hej – obok nas przeszedł wysoki szatyn. Uśmiechnął się do mnie.

-Cześć – odpowiedziałam i też się uśmiechnęłam.

-KTO TO BYŁ?? – zapytał Bieber, kiedy tylko trochę oddaliliśmy się od chłopaka.

-Kolega ze szkoły?

-Aha…

-Jesteś zazdrosny? – zaśmiałam się.

Chwilę zastanwiał się nad odpowiedział.

-Taaak – przyznał.

-Yhm.

Justin zatrzymał się i spojrzał mi w oczy.

-Ale nie mam powodów do zazdrości, prawda? – spytał łapiąc delikatni moje ręce.

-Nie masz, nie masz, Panie Zazdrosny – mrugnęłam do niego, a on musnął moje usta.

-Idziemy dalej – zakomenderowałam i pociągnęłam go za rękę w stronę, w którą szliśmy.

Kiedy byliśmy już blisko domu Mendy zobaczyliśmy Drewa okładającego się na podwórku z jakimś innym chłopcem.

-Ej, ej! Stop!! – Justin wbiegł na podwórko i rozdzielił wierzgających chłopców od siebie – Co robicie?! – potrząsnął lekko dziećmi.

-On powiedział, zie Andziej jest bziydka i gjupia! – krzyknął wojowniczo Drew.

Dopiero teraz zauważyłam, że niedaleko, oparta o drzewo stoi mała blondynka, a obok niej Max – przyjaciel mojego synka.

-Drew… Nie wolno się bić… - powiedział Justin.

-Aje…

-Cicho. Nie dobrze, że obraził dziewczynę, ale…

-Aje Cody jest gjupi! – krzyknął Drew, a Cody próbował zawzięcie wyrwać się Justinowi, żeby dorwać mojego synka.

Chłopiec wyglądał gdzieś na wiek Drewa.

-Kto zaczął? – spytał Bieber.

Każdy z chłopców pokazał na drugiego.

-Angel. Kto zaczął? – teraz Justin zwrócił się do dziewczynki, wiedząc, że jeśli spyta Maxa ten nie licząc się z tym, jak było będzie bronił Drewa i w ten sposób nikt nie dowie się prawdy.

-Dju. Uderzył Cody’ego, a on tylko się bjonił. Djew zachował się bajdzo nieodpowiednio.

W oczach maluszka stanęły łzy. Justin był tak zszokowany odpowiedzią dziewczyny po tym, jak jej syn rzucił się na drugiego, bo ten ją obraził, że nie zdążył zareagować i nie utrzymał syna, który wyrwał mu się i pobiegł przed siebie… Na szczęście wpadł w moje ramiona.

-Ja ciem do domu… - zawył przytulając się do mnie.

-Już dobrze… - wzięłam go na ręce – Nie płacz… Już idziemy…

Nie odwróciłam się na dzieci i poszłam w stronę domu, z Drewem na rękach.

Justin poszedł za mną.

-Co za głupie dziecko z tej Angel… - powiedział Bieber w pewnym momencie.

-Ziadne gjupie!! – wrzasnął żałośnie Drew, łamiącym się głosem.

Justina, jak i mnie zszokowała totalnie jego reakcja.

-Siam jesteś gjupi – powiedział chłopiec, pociągając nosem.

-Ja?? Jeśli tak uważasz – Jus wzruszył ramionami.

-Drew. Tata nie jest głupi – powiedziałam do synka.

-Wiem… Aje Andziej teś nie… Psiepjasiam tatusiu… - chłopiec wyciągnął ręce do taty i ten wziął go ode mnie na ręce.

Jejku… Jak ja ich kochałam.

-Nie warto zadawać się z takimi dziewczynami, synku. Uwierz mi, że nie warto – powiedział Justin.

Drew pokręcił głową.

-Ona, kiedyś będzie moją zioną – oświadczył maluszek z poważną miną dorosłego człowieka.

____________________________

Strasznie przeeeeepraszam, że tak długo nie dodawałam... Ostatnio zdałam sobie sprawę, że pomimo wszystko ten blog jest moim ulubionym... Najbardziej lubię go pisać. :) Jeśli rozdział się podoba to liczę na komentarze ;* Kiedy dodam NN jest zależne od tego ile komentarzy uzbieram ;)

Rozdział z dedykacją dla @Luv_Beebs i @lovechrisbeadle <3