II rozdział 29

    -Czy teraz, do cholery, możesz mi powiedzieć co się dzieje?!?! – wyrwałam się Justinowi, chociaż ledwo utrzymywałam się na nogach - Kto go porwał?! Znowu!!! I Pattie!! – wrzeszczałam histerycznie.

-Jenn, uspokój się.

-Mam się uspokoić?! JAK JA MAM SIĘ NIBY USPOKOIĆ?!?! Czy nie mam prawa wiedzieć co się dzieje?!?! Z kim ty zadarłeś?!?! – upadłam na kolana i odtrąciłam z całej siły dłoń, którą próbował położyć mi na ramieniu – To ci sami co wtedy, prawda? Ci co grozili Jake’owi? Poznaję ten głos – mówiłam cicho, walcząc ze łzami – A co do rzeczy ma Scooter? Ja nic nie rozumiem – zaczęłam płakać.

-Jenny…

-Dlaczego byłeś taki głupi, żeby mieszać się w tą sprawę?! Drew byłby bezpieczny!! – krzyknęłam, unosząc na niego wzrok, a z moich oczu płynęły łzy.

Przyklęknął przy mnie.

-JA?? Że to moja wina, tak?? – Justinowi również zaczęły puszczać nerwy – Miałem siedzieć z założonymi rękami kiedy nie wiedziałem co działo się z moim synem?!?! Okey, powiem ci wszystko co chcesz wiedzieć. Wiesz co?? Scott, to była tylko wersja dla ciebie. Nie chciałem, żebyś się martwiła. Dalej dla mnie pracuje i pomaga w sprawie. Prawda jest taka, że ja wiem prawie tyle co ty. Nie wiem o co w tym chodzi! Tak, masz rację, że stoi za tym ta sama mafia, czy jak to tam nazwać, z którą pare lat temu miał do czynienia twój brat.

-Mówiłeś, że ci grożą.

Justin skinął głową, a jego twarz wyrażała mnóstwo emocji.

-Powiedzieli, że jeśli nie zakończę śledztwa, stanie się coś strasznego. Mi i moim bliskim. Mówili też, że pod żadnym pozorem nie mam nikomu o nich mówić, ale sami do cholery do ciebie dzwonią!!

-I byłeś na tyle głupi, żeby nie zakończyć tego gównianego śledztwa?!?! Narażając nas i siebie?!?! – wrzasnęłam podnocząc się z ziemi.

-Tak, wytłumacz policji, żeby zakończyli śledztwo, nie mogąc im powiedzieć dlaczego!! Powodzenia!! – wrzasnął jeszcze głośniej – Poza tym, to był twój pomysł z wysłaniem Drew do babci!!!

-Ale zgodziłeś się!!! – krzyknęłam i zaczęłam szlochać – To nie jest moja wina!!!

Justin spojrzał na mnie z bezgranicznym smutkiem w oczach, przyciągnął do siebie i przytulił.

-Przepraszam – wyszeptał.

Wyrwałam mu się i najszybciej, jak tylko pozwoliły mi na to załamujące się pode mną nogi, pobiegłam do domu.

-Jenn!! – zawołał za mną, ale ja nie zareagowałam.

Wpadłam do pokoju, złapałam za domowy telefon i wykręciłam numer na policję, ale nie udało mi się prawie nic powiedzieć, bo histeryczny płacz mi to uniemożliwiał.

Justin znalazł się prawie natychmiast przy mnie i z udawanym spokojem, odebrał mi słuchawkę.

Ja skuliłam się na podłodze i nie potrafiłam się uspokoić. Zazdrościłam Justinowi tego opanowania, kiedy zgłaszał porwanie i wszystko tłumaczył. Hollywood jednak uczy pożytecznych rzeczy… Zakładania na twarz niewidzialnej maski. Chociaż w środku odczuwasz ten cały ból tak samo…

-Jenn, kochanie – Justin podniósł mnie z podłogi i mocno przytulił do siebie, mając gdzieś mój sprzeciw. W końcu uległam mu i trzęsąc się od płaczu, wtuliłam się w niego. – Będzie dobrze, Jenny…

-Mam dość – powiedziałam drżącym głosem.

-Ja też. Ale będzie dobrze. Żeby było dobrze, najpierw musi być źle… - tłumaczył, gładząc czule moje włosy.

-To ja już wolę, żeby nie było dobrze, niż, żeby przez conajmniej 75% mojego życia nic się nie układało – mówiłam przez płacz.

-Słuchaj, Jenn…

-Nie chcę słuchać – powiedziałam ostro, ale z moim łamiącym się głosem, zabrzmiało to bardziej żałośnie – Po prostu chcę, żeby było dobrze, to naprawdę tak wiele?

-Tak, Jenny. To, żeby było dobrze, to dużo, ale się uda, tak? Prawda? Wierzysz w to i ja też w to wierzę – powiedział muskając mój mokry od łez policzek.

-Co teraz zrobimy? – zapytałam przytulając się do niego jeszcze mocniej, jakgdyby szukając w nim ostatniej drogi ucieczki.

-Ty się położysz.

-A ty?

-Zadzwonię do Jake’a.

Kolejne dni przeżyliśmy w zupełnej euforii. Justin pojawiał się i znikał. Kiedy na siebie nie wrzeszczeliśmy, to nie odzywaliśmy się do siebie. Nie potrafiliśmy ze sobą wytrzymać. Obwinialiśmy się nawzajem, przepraszaliśmy, a później ze sobą nie rozmawialiśmy, ale po jakimś czasie znów wybuchaliśmy i tak w kółko. Pierwszy raz w życiu cieszyłam się, że Jus tak często wychodzi. Prawie całe dni spędzał z policją i moim bratem. Jake… Z nim też nie byłam w stanie normalnie rozmawiać, żeby nie próbować obiwniać go o rzeczy, które zrobił jako nastolatek. Wiedziałam, że nie miał pojęcia, jak jego młodzieńcze wybryki mogą odnieść się do mojego życia w przyszłości… Do życia mojego męża i mojego dziecka… A właściwie dzieci. Martwiłam się o dziecko, które nosiłam w sobie. Miałam nadzieję, że stan w jakim jestem, nie ma na nie zbytniego wpływu. Czy martwiłam się o Drew? Nie. To za lekkie określenie na to co czułam. Nie mogłam jeść, nie mogłam spać, nie potrafiłam myśleć o niczym innym, jak tylko o nim. Justin znowu nie chciał mnie wtajemniczać w śledztwo, nie pozwalał mi robić praktycznie nic, a to doprowadzało mnie do szaleństwa. Niech idzie do diabła. Jeśli wyląduję w psychiatryku, to będzie jego wina.

-Jenn, przyniosłem ci coś do jedzenia i picia – Justin wszedł do sypialni i postawił jedzenie na szafce, po czym, po chwili wahania, przysiadł obok mnie na łóżku.

Nawet się nie poruszyłam, tylko dalej wlepiałam wzrok w okno, tak jak robiłam to zanim wszedł.

Bieber westchnął i nerwowo przeczesał palcami włosy.

-Musisz jeść, Jenn. Jeśli nie przemawia do ciebie fakt, że musisz robić to dla siebie, to niech przemówi ten, że dla dziecka – powiedział kładąc dłoń na mojej.

-Dlaczego przejmujesz się nie swoim dzieckiem? – zapytałam, zanim mój mózg zdążył zorientować się co mówię.

Nie widziałam wyrazu twarzy Justina, ale wziął dłoń z mojej, jakby parzyła i wyszedł trzaskając drzwiami.

Dalej wpatrywałam się pustym wzrokiem w okno. Dopiero kiedy poczułam, że coś skapnęło z mojego policzka, zorientowałam się, że płaczę.

Spojrzałam na tackę z jedzeniem. Pierwsze co rzucało się na niej w oczy to duża kartka z napisem.

‘Uśmiechnij się, kochanie! Proszę, na chwilę! Uśmiech kosztuje mniej energii niż płacz! <3’

Rozpłakałam się na dobre. Schwyciłam poduszkę i rzuciłam nią z całej siły. Skuliłam się i jak już nie pierwszy raz w ciągu ostatnich dni, nie potrafiłam się uspokoić.

____________________

Co sądzicie ? Krótki, ale dodałam dzień po poprzednim, to już coś, no nie ? XD