II rozdział 27

________

A więc tak, wróciłam :) A raczej wróciłyśmy xD Dziękujcie Lenie, bo myślę, że gdyby nie ona musiałybyście czekać dużo dłużej, o ile w ogóle znowu zaczęłabym coś tu pisać... Ten rozdział jest w całości jej dziełem ;) Będziemy, że tak powiem 'dzielić się pracą'. Kiedy ja nie mam weny, będzie pisała ona, a jak będę, to myślę, że będziemy pisać razem :) Miłego czytania <3

________

Nawet nie spodziewałam się, że tak szybko zasnę. Byłam skrajnie wyczerpana i zmęczona tym wszystkim. Ciąża, porwanie, ciągła nieobecność Justina… Czułam, że muszę wyluzować, odpuścić, ale jak?

Obudziłam się w nocy, zdyszana i zapłakana. Usiadłam na łóżku, podpierając się rękoma. Śniło mi się, że zabijają Justina. W moim śnie było dwóch tajemniczych ludzi, których nigdy nie widziałam na oczy, Justin, Drew i ja. W pewnym momencie ta dwójka mężczyzn złapała mnie i naszego synka, posadzili na krześle,  kazali patrzeć, jak torturują mojego męża. Najpierw zaczęli go bić, próbował się im wyrywać, ale oni dalej robili swoje. Ja przytulałam mocno Drew do piersi i zatykałam mu uszy, żeby nic nie słyszał, jednak cały czas pytał zapłakany, co się dzieje z jego tatusiem, ja również płakałam i wrzeszczałam na nich, a oprawcy tylko śmieli się dźwięcznie i z oczywistym sarkazmem w głosie. Kazali mi na to wszystko patrzeć, mówili: 

-Patrz, Jenny, twój mężulek zasłużył na to, nic ci nie mówił? Musi dostać za swoje, bo nie posłuchał nas i  mieszał się w to, co nie powinien. 

-Kurwa, zostaw mojego męża i nie mów tak do mnie! – wrzeszczałam głosem, który wydawał się być bezbarwny. Wyrywałam się, jednak  nie pozwalali mi na to, abym mogła pomóc swojemu mężowi. Justin miał zwieszoną głowę i ledwo oddychał.

-Zostawcie go! – ujrzałam ciemność i obudziłam się…
Płakałam, jak głupia, nie wiedziałam, czy mi się to śni, czy to się dzieje naprawdę. Rozejrzałam się po pokoju, dotknęłam miejsca, gdzie zazwyczaj śpi mój mąż, gdy oczywiście nie wyjeżdża, jednak było ono puste. Jęknęłam niemal z przerażenia. Nie mogłam oddychać. W jednym momencie zapomniałam o wszystkim i sparaliżowana strachem zaczęłam biegać po pokoju, w celu zlokalizowania Justina. Spojrzałam na balkon, gdzie zazwyczaj przebywa Jus, gdy nie może spać, ale nie było go tam. Zbiegłam po schodach, nogi mi się plątały i pokonywałam z każdym krokiem chyba jednocześnie po dwa schodki. Spojrzałam na kanapę, nie było go tam. W jednej sekundzie byłam tak sparaliżowana, że nie mogłam się ruszyć, cały czas płacząc histerycznie. Pobiegłam do pokoju Drew, a gdy moim oczom ukazał się widok Jus’a śpiącego smacznie i przytulającego naszego maluszka, oparłam się o framugę drzwi i uśmiechałam się przez łzy. 

-Dzięki Bogu. – pomyślałam z ogromną ulgą, ocierając słony płyn spływający po moich policzkach.
-Jenny?! Co się stało? Matko, Jenn, kochanie. Coś ci się śniło?! – nie odpowiedziałam, a Jus złapał mnie swoimi silnymi rękoma, wziął mnie na ręce i zaniósł do naszej sypialni. Cały czas całował mnie w głowę i zaniepokojony pytał, co się stało. Położyliśmy się do łóżka. Justin przytulił mocno i musnął moje usta.
-Justin… nie opuszczaj mnie, proszę. – powiedziałam, chociaż chyba bardziej błagając ukochanego.
-Nigdy. Nigdy cię nie opuszczę. Kocham cię. – zasnęliśmy wtuleni. Czułam się taka bezpieczna. Tak bardzo dziękowałam Bogu, że go mam.

-Maaamuś! – poczułam, jak moje szczęście wskakuje na łóżko, śmiejąc się . – Ciaś wśtawać!
-Drew! Zostaw mamę w spokoju. Niech jeszcze śpi. – mały wybiegł z pokoju, oznajmiając, że idzie się pobawić do swojego pokoju.
-Już wstaję.. - wymamrotałam zachrypniętym głosem. 

–Śpij! Jest jeszcze wcześnie. Musisz odpocząć. - Jus podszedł do mnie i delikatnie przytulił.- Taaak cię kocham. Nie oddam cię nikomu, nikomu, słyszysz? A teraz śpij. – pocałował mnie w głowę i okrył mnie kołdrą.

Ja nie mogłam spać, więc jak tylko Jus wyszedł z pokoju, podniosłam się z łóżka i poszłam do łazienki. Zeszłam na dół ubrana i postanowiłam porozmawiać z mężem. Mały był u kolegi, więc mieliśmy chwilę dla siebie.
-Musimy porozmawiać. – powiedziałam stanowczo. Justin chyba nie na to liczył, bo ten jego charakterystyczny uśmieszek zamienił się w smutek, udawany, ale po chwili zrozumiał, że sprawa jest poważna. Postanowiłam ograniczyć zdenerwowanie, ponieważ bardzo dobrze wiedziałam, że to nie przynosi żadnych korzyści dziecku. Dlatego starałam się opanować i przeprowadzić tę rozmowę spokojnie, oczywiście na tyle, na ile pozwolą mi moje nerwy. Będzie trudno, no ale cóż.
- Wyspałaś się, słońce? - zapytał troskliwie, uśmiechając się pięknie, a ja poczułam motylki, które doskonale znałam. –No dobrze, o czym kochanie chciałaś porozmawiać? – zapytał, nie przestając robić czegoś zawzięcie w kuchni. Próbował chyba coś ugotować, bo zręcznie wywijał nożem.
-Jus, usiądź, nie chcę się denerwować, proszę. – odłożył nóż, wytarł ręce w ścierkę i usiadł obok mnie. –Czy jest coś, o czym powinnam wiedzieć, czy coś chciałbyś mi powiedzieć?
-Co masz na myśli? – zapytał, udając, że nie wie, o czym mówię.
-Justin, proszę nie udawaj. Wczoraj zadzwonił do mnie jakiś mężczyzna, mówiąc, że powinnam znać prawdziwą wersję zdarzeń porwania naszego dziecka.
-Myślę, Jenn, że nie powinnaś się w to mieszać i denerwować się niepotrzebnie. 

-Justin, kurde, nie rozumiesz, że ja denerwuję się bardziej, gdy nie wiem, co działo się z Drew? Cały czas gdzieś znikasz. Gdy przyjechałeś do Kanady, myślałam, że zaczniemy w końcu żyć, jak rodzina. Tymczasem ty oczywiście wszystko psujesz i znikasz, nie mówiąc, gdzie. Może mi wytłumaczysz dlaczego ciągle cię nie ma? Mówisz, że mnie kochasz… więc myślałam, że powinniśmy mówić sobie wszystko. Justin, Drew to twoje i MOJE dziecko, więc chyba mam prawo wiedzieć, nie uważasz? – starałam się opanować, bo nie miałam już siły na kłótnie, byłam strasznie wymęczona, dlatego dałam spokój z wyrzutami w postaci wrzasków i całej reszty.
Swoją drogą, zastanawiałam się, dlaczego jeszcze sąsiedzi nie zgłosili nas na policję. Te ciągłe wrzaski… Mamy bardzo wyrozumiałych sąsiadów - stwierdziłam. Justin przez chwilę nic nie mówił.
-Kochanie, nie chcę cię denerwować…
-…ale to robisz.
-Jenn, jesteś w ciąży. Przepraszam, ale nie mogę ci powiedzieć. Postaraj się mnie zrozumieć.
-Nie możesz?! Nawet nie wiesz, jak się czuję. Codziennie zastanawiam się, co się działo z naszym dzieckiem, a ty… nie chcesz mi powiedzieć, co dział…
-Kochanie, oni mi grożą.
-Coooo?! - przeraziłam się.