II rozdział 38

Siedziałam po turecku na łóżku i w zamyśleniu przyglądałam się ruchom Justina, szukającego czegoś w szafie.

Wyczuł na sobie moje spojrzenie i jego ciało jakby minimalnie się rozluźniło, ale nie przerwał czynności.

Byłam ciekawa czy był zły o ostatnie dni.

Za momenty, w których wychodziłam nocą z łóżka, bo nie byłam w stanie znieść jego obecności, chociaż jego ciało nawet nie stykało się z moim.

Za to, że nie chciałam nic jesć.

I za to, że jedyne słowa, które do niego wypowiadałam były oschłe i bez znaczenia. A on ciągle się starał.

Całymi dniami siedziałam albo w pokoju albo w ogrodzie, praktycznie się nie ruszając, tylko tępo wpatrując w przestrzeń.

Przez te wszystkie godziny myślałam o tysiącach rzeczy i osób, a w szczególności o Jasonie.

Nie rozumiałam tego, co się wydarzyło i starałam odgrodzić się od tego wielkim, grubym murem.

Niestety, widocznie byłam na to jeszcze za słaba.

Ale bez przerwy próbowałam.

Justin nie znalazł tego czego szukał, ale niepewnie odwrócił się w moją stronę.

Uśmiechnął się do mnie.

Wpatrywałam się w niego bezcelowo i nie potrafiłam zmusić się do tego, żeby odwzajemnić uśmiech.

Bieber westchnął głęboko i zobaczyłam powrót smutku na jego twarz.

Przypomniała mi się jego wczorajsza rozmowa z Jake’iem, którą przypadkiem usłyszałam.

-Muszę jakoś niedługo wyjechać – oznajmił Justin - Moja kariera ostatnio mocno się zatrzymała. Jenn sobie poradzi. Myślę, że nawet lepiej jej będzie beze mnie.

Jake przez dłuższą chwilę nie odpowiadał.

-Ona cię potrzebuje – powiedział w końcu.

-Serio? – parsknął Bieber z irytacją – Nie rozmawia ze mną, nie pozwala się nawet dotknąć i mówię tu o zwykłym dotyku. Nie śpi przy mnie, a nawet ze mną nie rozmawia! Jesteś pewny, że ptrzebuje??

-To twoje życie – odpowiedział sucho Jake, a Justin wyszedł trzaskając drzwiami.

Kiedy skończyłam rozmyślenia, Justin nadala na mnie patrzył.

Zdziwiło mnie to.

-Gdzie jesteś myślami Jenn, kiedy stajesz się nieobecna? Kiedy patrzysz, a nie widzisz? – zapytał.

Wpatrywałam się w niego, nie odpowiadając.

-Martwię się o twój stan, Jenny – powiedział znów wzdychając – Tyle, że przy Drew zachowujesz się normalnie, jak dawniej, co znaczy, że nie jest to uraz psychiczny, tylko po prostu z jakichś cholernych powodów nie chcesz ze mną rozmawiać – powiedział z każdym słowem stając się coraz bardziej zły – Nie mogłabyś mi wytłumaczyć?! Dlaczego jesteś dla mnie niedostępna pod każdym względem?! Dlaczego każdego dnia łamiesz moje serce na coraz drobniejsze kawałki?! – dostrzegłam łzy w jego oczach, zanim zdążył odwrócić głowę.

Czułam obezwładniający smutek, żal. Chciałam przytulić go i nigdy nie puszczać. Ale z jakichś powodów nie potrafiłam.

-Codziennie próbuję – mówił dalej, nie patrząc na mnie – Próbuję się do ciebie zbliżyć. Wyciągnąć od ciebie chociaż jedno istotne słowo!! Czy to takie trudne, Jenn?! Odezwać się do mnie?! – krzyknął sfrustrowany, znowu kierując spojrzenie na mnie.

-Nawet nie wyobrażasz sobie jak bardzo – powiedziałam drżącym głosem.

Rysy Justina momentalnie złagodniały.

Potrzedł do łóżka i przytulił mnie, mimo moich protestów.

-Jenn, Jenn, spojrz na mnie – mówił stanowczo, ale w jego głosie słyszałam przebrzmienie powstrzymywanego płaczu – Spójrz.

Skierowałam zaszklone oczy na niego.

-Chcę cię z powrotem, Jenny – mówił desperacko – Poradzimy sobie ze wszystkim, jasne? Masz  mnie, mała, nie musisz wszystkiego w sobie dusić. Pozwól wrócić dawnej Jenn – chciałam coś powiedzieć, ale mi nie pozwolił – Wiem, wiem. Nic nie będzie jak dawniej, ale… Jenn, spróbuj. Bo zabijasz i siebie i mnie.

Przygryzłam wargę, a po moim policzku spłynęła łza.

-Wiem, że potrafisz wybudzić się z tego dziwnego stanu, maleńka – mówił dalej, ocierając delikatnie mój policzek, po czym łapiąc moją rękę, którą chciałam strącić jego dłoń  – Ty też o tym wiesz, ale łatwiej jest tkwić w czymś takim, prawda? Tylko im dłużej będziesz odpychać od siebie ludzi i budować wokół siebie niewidzialną barierę, tym trudniej będzie ją przekroczyć. Nie wiem Jenn, czy zdajesz sobie z tego sprawę, ale wcale tego nie chcesz. Nie chcesz skończyć zagłodzona na śmierć, zamknięta w swoim świecie.

-Skąd wiesz? – zapytałam.

Wpatrywał się we mnie bez słów, ale jego oczy mówiły wszystko. O jego bólu, bezradności, miłości…

-Nie odpowiedziałeś – przypomniałam.

-Jak ty na ostatnie tysiąc pytań – odpowiedział.

-Zostaw mnie – powiedziałam twardo.

-Jenn, wiem, że ty też mnie kochasz. Po prostu wytłumacz dlaczego tak się zachowujesz, a dam ci spokój – mówił błagalnie.

Nie odpowiedziałam.

Podniósł się z łóżka.

-Dlaczego nie możesz… - westchnął – Spytaj o coś. O cokolwiek. Zawsze tyle pytasz… Dlaczego teraz tego nie robisz?

Wpatrywałam się w niego długo, ale on nie odpuszczał i też patrzył na mnie niemal bez mrugnięcia.

-Bo tym razem nie chcę znać odpowiedzi, Justin – powiedziałam, a do moich oczu na nowo napłynęły łzy.

Odwróciłam głowę i wcisnęłam ją w poduszkę.

Przygryzłam wargę, z całej siły starając się nie rozpłakać.

Po chwili poczułam czyjąś rękę na swoich plecach.

Justin gładził delikatnie moje plecy, a ja bezgłośnie płakałam w poduszkę.

Bieber objął mnie w talii i pomimo protestów podniósł, obrócił w swoją stronę i przytulił.

-Jenn – westchnął i musnął wargami mój wilgotny policzek.

Spojrzał mi w oczy i delikatnie otarł mi łzy opuszkami palców.

Znowu musnął mój policzek, tym razem bliżej ust, a ja poczułam znajome uczucie w brzuchu. Składał kolejne drobne pocałunki blisko siebie, coraz bardziej zbliżając się do ust. W końcu, kiedy prawie do nich dotarł, przeniósł pocałunki niżej, na moją szyję.

Cicho jęknęłam.

Poczułam, że się uśmiecha.

Tak bardzo potrzebowałam jego bliskości w tej chwili. Odepchnęłam od siebie wszystkie złe myśli i po prostu pozwalałam mu na czułości.

Jego ręka powoli wsunęla się pod moją bluzkę, a pocałunki zaczęły zniżać się na dekolt.

-Pocałuj mnie – szepnęłam ledwo słyszalnie.

Spojrzał na mnie uśmiechając się łobuzersko.

-Przecież właśnie to robię – po raz kolejny musnął mój dekolt.

-W usta – powiedziałam cicho.

-Umm, nie słyszałem – odpowiedział z niegrzcznym błyskiem w oku.

Popchnął mnie lekko do pozycji leżącej i po chwili znalazł się nade mną.

-Po prostu to zrób – powiedziałam próbując zabrzmieć rozkazująco, ale wyszło to bardziej jak desperacka proźba.

Zaśmiał się cicho.

-Uhmm – zbył mnie składając pocałunki wzdłuż mojej szczęki.

-Justin – jęknęłam w momencie, kiedy rozległ się odgłos dzwonka do drzwi.

Spojrzeliśmy na siebie.

-Idealne wyczucie czasu – powiedział zirytowany Bieber, zsunął się ze mnie i niechętnym krokiem ruszył w stronę drzwi wejściowych – Kto to do cholery może być?

___________________________________

Takie coś...