II rozdział 35

„Tell them what I hoped would be impossible”

-Nie śpisz?

Mój wzrok niechętnie skierował się na Jasona, wchodzącego do pomieszczenia.

-Jak widać – odpowiedziałam, przenosząc z powrotem spojrzenie na sufit.

-Znowu liczysz kropki? – spytał rozbawiony.

-Tu nie ma kropek. Jest jeszcze nudniej.

-Przynajmniej masz łóżko – powiedział.

Wzruszyłam ramionami.

-I tak nie mogę spać. Mam prośbę – podniosłam się do pozycji siedzącej i skierowałam błagalne spojrzenie na chłopaka – Przenieście tu Pattie. Tam jest okropnie zimno, a tu chociaż miałaby się czym przykryć.

Jason przyglądał mi się chwilę w milczeniu.

-Wtedy ty wylądujesz tam – oznajmił.

-Ok – odpowiedziałam.

-Zgoda – powiedział niechętnie.

-Gdzie jest Drew? – zapytałam z nadzieją, że dziś, czarnowłosy jest bardziej rozmowny.

-Gdzieś na pewno – odpowiedział, uśmiechając się tajemniczo.

Wywróciłam oczami i westchnęłam.

-Bądźcie dla niego dobrzy – powiedziałam, żałośnie łamiącym się głosem.

-Jeśli będziesz współpracować, to będziemy – odpowiedział beznamiętnie.

-Kurwa, będę, tylko racz mi wytłumaczyć co mam robić!! – krzyknęłam, podnosząc się na nogi.

Nie uśmiechnął się kpiąco, jak myślałam, że zrobi, tylko powoli skinął głową.

-Zgoda. Chodź – złapał za mój nadgarstek, a ja poczułam mrowienie w miejscu, gdzie stykała się nasza skóra.

-Gdzie? – spytałam z lękiem, kiedy już ciągnął mnie w stronę drzwi.

-Zamknij się. Zobaczysz – warknął.

-Jeśli zamierzasz pokazać mi kolejne filmy to…

Zatrzymał się tak gwałtownie, że na niego wpadłam.

-ZAMKNIJ SIĘ. Czego nie rozumiesz w tych dwóch słowach, do cholery?! – krzyknął – JA tu jestem panem, a ty masz się mnie kurwa słuchać!

Na próżno starałam się ukryć rozbawiony uśmiech na twarzy.

-Pokłóciłeś się z dziewczyną? – spytałam.

Przez dłuższą chwilę, patrzył na mnie tak morderczo, że aż prawie uszło ze mnie całe rozbawienie, po czym… wybuchnął śmiechem.

-Weź tu bądź przy tobie tym, który dyktuje zasady, bez rękoczynów – powiedział dalej chichocząc i przeczesując włosy dłonią – Masz szczęście, że jesteś taka śliczna, bo dawno nie byłoby już przyjemnie.

Zmarszczyłam brwi. To był komplement, czy raczej nie?

-I masz szczęście, że nie jestem z facetów, którzy pieprzą dziewczyny bez ich zgody – dodał, patrząc na mnie intensywnie. Popchnął mnie lekko na ścianę.

W moich oczach pojawił się przebłysk lęku, ale i czegoś co było związane z pożądaniem. Miałam tylko nadzieję, że tego nie zauważył. Przede wszystkim tego drugiego.

Oparł dłonie na ścianie, po obu stronach mojej głowy i patrzył na mnie tak, że zaczęłam czuć się nieswojo.

Uśmiechnął się, po czym odsunął się ode mnie i odkręcił na pięcie.

-Chodź – powiedział tylko, a ja z za szybko bijącym sercem, ruszyłam za nim.

-Mam pytanie – powiedziałam, po dłuższym czasie marszu.

Ale ten budynek musiał być wielki…

Jason zatrzymał się i spojrzał na mnie pytająco.

-Proszę bardzo. Pytaj – założył ręce na klatce piersiowej i patrzył na mnie z lekkim uśmiechem.

-Tu jest tyle drzwi…

-To nie pytanie – zaśmiał się i znowu przeczesał dłonią, swoje jak zawsze potargane włosy.

-Nie dałeś mi dojść…

-Nie dałem ci dojść? – znowu przerwał mi, unosząc brwi, po czym znów parsknął śmiechem. Próbowałam zachować powagę, ale nie dałam rady nie powstrzymać rozbawionego uśmiechu. – No wiesz… - kontynuował, podchodząc do mnie na tyle blisko, że mogłam poczuć ciepło bijące z jego ciała – Myślę, że nie byłoby z tym problemu... – przysunął się jeszcze bliżej, a jego twarz, niemal stykała się z moją – Żebym dał ci… dojść – powiedział poważnie, po czym znowu się zaśmiał, chowając końcówki dłoni do kieszeni i odsuwając się ode mnie.

-Powiedziałeś, że mogę spytać – powiedziałam, udając irytację.

-Ciągle czekam – wzruszył rozbawiony ramionami.

-Co jest za tymi wszystkimi drzwiami, które mijamy po drodze? – zapytałam, na jednym oddechu, żeby nie zdążył mi się wtrącić w wypowiedź, jak wcześniej.

-Pokoje – odpowiedział z poker face’em.

-Naprawdę? – zapytałam unosząc brwi – Za nic bym się nie domyśliła – powiedziałam sarkastycznie.

-To po co pytasz? – spytał uśmiechając się szeroko.

Westchnęłam załamana.

-Co jest w nich? Tak, wiem, że sufit, podłoga, ściany - powiedziałam, zanim zdążył odpowiedzieć.

Przybrał poważny wyraz twarzy.

-Ciała martwych kobiet – odpowiedział – Ćwiartujemy je, a później jemy.

Skrzywiłam się, a on parsknął śmiechem.

-Tak, naprawdę zabawne – powiedziałam z sarkazmem.

-Według mnie jest – wzruszył ramionami – Chciałaś jeszcze o coś zapytać?

-Nie – powiedziałam sucho.

-To dobrze – uśmiechnął się uroczo, pokazał głową, żebym szła za nim i znów ruszył przed siebie.

Po chwili byliśmy na miejscu. Otworzył drzwi i wpuścił mnie przodem do pomieszczenia. Weszłam tam powoli i niepewnie, obawiając się tego, co w nim zastanę.

Na szczęście, nie było w nim nic niezwykłego.

Tylko dwa krzesła.

-Widzę, że wasz dekorator wnętrz, nie miał za dużo roboty – powiedziałam siadając na jednym.

Jason uśmiechnął się jednym kącikiem ust i przysunął krzesło bliżej mojego, po czym też na nim przysiadł.

-Co to za budynek? – zapytałam.

Westchnął.

-Naprawdę jeszcze się nie nauczyłaś, że to ja zadaje pytania?

-To nie fair – jęknęłam.

-Życie jest nie fair – wzruszył ramionami.

-Więc…? – odezwałam się, kiedy po raz kolejny tego dnia, zaczęłam się czuć dziwnie, pod jego intensywnym spojrzeniem. Przez dłuższy czas nie odpowiadał, nie odrywając ode mnie wzroku.

-Jaki masz kolor oczu? – zapytał.

Zmarszczyłam brwi i tym razem to ja zaczęłam się śmiać.

-Nie śmiej się – powiedział rozbawiony – Jaki?

Dalej chichotałam, jak głupia.

-Myślałam, że spytasz co najmniej, czy kogoś zabiję, a ty pytasz o kolor moich oczu - mówiłam przez śmiech.

-Do tego jeszcze dojdziemy – przeciągnął ostatnie słowo, uśmiechając się łobuzersko – Ale serio. Może jestem idiotą, ale totalnie nie wiem, jak nazwać kolor twoich oczu. Oświecisz mnie?

Pokręciłam przecząco głową, uśmiechając się lekko.

-Justin kiedyś obiecał, że odgadnie jaki to kolor, ale mu się jakoś chyba nie udało – odpowiedziałam.

-Bo jest tępym chujem – powiedział spokojnie Jason.

-Tak? Bo nie wie jaki mam kolor oczu? Wydaje mi się, że ty też nie masz pomysłu, jak go nazwać – odezwałam się wyzywająco.

Skrzywił usta w czymś, co z trudem można było nazwać uśmiechem.

-Dalej go lubisz, po tym, co widziałaś? – zapytał.

Mimowolnie zadrżałam i opuściłam wzrok.

-Nie mam wcale pewności, że te nagrania były prawdziwe – powiedziałam, starając się zapanować nad głosem, żeby nie drżał.

-Nie masz – zgodził się ze mną – Ale były.

-Jak to udowodnisz? – znów uniosłam na niego wzrok i starałam się powstrzymać łzy, cisnące się do moich oczu.

-Nie udowodnię – odpowiedział, patrząc mi głęboko w oczy – Ale jeśli chcesz, mogę pokazać ci je znowu.

-Nie dziękuję – powiedziałam, starając się zabrzmieć twardo, ale zdradziło mnie drżenie w głosie.

-Właściwie… dlaczego nie? Przecież one nie są prawdziwe, racja? – usiadł wygodniej na krześle, jednocześnie bez przerwy przewiercając mnie wzrokiem.

Znowu skierowałam spojrzenie na podłogę.

-Możesz mi już powiedzieć czego ode mnie chcecie – powiedziałam cicho.

-Gdzie się nagle podziała buntowniczka, hę? – spytał z kpiną – Boisz się kilku filmików, które według ciebie, nawet nie są prawdziwe.

-Tak, boję się!! – wrzasnęłam zrywając się z krzesła, a z moich oczu zaczęły płynąć łzy. Spojrzał na mnie zdziwiony – Boję się – szepnęłam, osunęłam się na kolana, płacząc i ukrywając twarz w dłoniach.

Po dłuższej chwili, poczułam czyjeś ręce, oplatające mnie delikatnie w talii.

Nie miałam siły, żeby się wyrywać. Trzęsłam się od płaczu, byłam głodna, śpiąca i całkowicie wyczerpana fizycznie, jak i psychicznie.

Jason przygarnął mnie bliżej do siebie.

-Nie płacz – jedną dłonią dotknął delikatnie moich włosów, a drugą zaczął gładzić po plecach – Jesteś za śliczna, żebym pozwolił ci płakać.

Bliskość jego ciała sprawiła, że nie do końca świadoma tego co robię, wtuliłam się w niego, ukrywając twarz w jego bluzce.

-Heej – mówił delikatnie – Nie płacz – szepnął mi na ucho, dotykając go lekko ustami.

Nie spodobało mi się to, co działo się w moim organizmie.

Odsunęłam się szybko od niego, na co mi pozwolił.

Wpatrywał się we mnie swoimi smutnymi, dużymi oczami.

-Lepiej ci już? – zapytał troskliwie.

Skinęłam głową, bo wiedziałam, że jeśli bym się tylko odezwała, to znowu zaczęłabym płakać.

Uśmiechnął się do mnie, po czym przysunął się minimalnie bliżej i delikatnie otarł łzy z moich policzków.

-Cholera, sprawiasz, że staję się miękki – zaśmiał się i podniósł z podłogi, po czym wyciągnął rękę, żeby mi również pomóc wstać.

Westchnął.

-Dasz radę teraz, dalej prowadzić tę rozmowę, czy zrobimy to później? – zapytał.

-Nie powiedziałeś mi jeszcze niczego, czego bym nie wiedziała – powiedziałam.

Uniósł jeden kącik ust ku górze.

-Czyli rozmawiamy, tak? Więc… Zacznijmy od tej sprawy sprzed kilku lat, w którą czy chciałaś, czy nie zostałaś wplątana – patrzył na moją reakcję, ale ja nawet nie mrugnęłam. Usiedliśmy znowu na tych niewygodnych krzesłach – Postawmy sprawy jasno. Ani my, ani twój braciszek Jake nie jesteśmy dobrzy, z tą różnicą, że on udaje świętego, a my nie. Wiesz dlaczego go wtedy ‘prześladowaliśmy’?

-Bo wisiał wam pieniądze? – zapytałam, mówiąc tyle ile wiedziałam od Jake'a.

-Nie do końca – powiedział Jason – Zabił jednego z naszych, bo ten był winny pieniądze jemu.

Patrzyłam na niego skołowana.

-A wiesz co było w tym najzabawniejsze? – kontynował. Nie, nie chciałam wiedzieć. Nie podobało mi się jego poczucie humoru – Że w tym celu, posłużył się tobą.

__________________________

No cześć ;D Jak tam weekend majowy ? ^^

+ Macie Jasona na prośbę Laury ;) xD