II rozdział 21

    Do domu wracałam zdenerwowana, ale i usatysfakcjonowana, że udało mi się dowiedzieć tego czego chciałam. Po drodze minęłam się z Jusem. Nie zareagowałam na jego podejrzliwe spojrzenie i wyrwałam mu się kiedy chciał mnie pocałować. Szłam dalej przed siebie.

-Jenn?! – zawoałał za mną – Byłaś na komisariacie?!

Nie odpowiedziałam, nie zatrzymałąm się, anie nie odwróciłam.

-Jenn?! – usłyszałam jeszcze, a później zniknęłam mu za zakrętem.

Kiedy wróciłam do domu zastałam mamę bawiącą się z Drew. Uśmiechnęłam się kiedy zobaczyłam ile poświęca mu uwagi. Mój synek miał akurat fazę na bawienie się wyścigówkami i moja mama z wielką cierpliwością bawiła się razem z nim. Prawie cały czas się śmiali. Kochałam ich ponad życie.

-Cześć – powiedziałam uśmiechając się. Dopiero teraz mnie zauważyli, chociaż stałam tam od dobrych paru minut.

Drew uśmiechnął się szeroko i wskoczył mi na ręce. Przytuliłam go mocno. Wyglądał i zachowywał się już coraz normalniej. Był dawnym Drew, chociaż mi, jako matce, nie mogło umknąć, że w jego spojrzeniu zostało coś, czego nie potrafiłam nazwać, ale wzbudzało we mnie lęk o niego.

-Widzę, że bawicie się tu w najlepsze – powiedziałam muskając policzek synka – Może nie będę wam przeszkadzała, co?

-Nie!!! Pobaw się z nami, mamuś! – powiedział chłopiec patrząc na mnie niczym Kot w Butach ze Shreka.

Uśmiechnęłam się do niego i nie potrafiłam mu odmówić. A więc tak minęły nam co najmniej 3 godziny. Tak bardzo cieszyłam się, że Drew tu jest, cały i zdrowy, niestety wiedziałam też, że cała sprawa jeszcze się nie skończyła. Policja szuka sprawców, a Justin całymi dniami siedzi na komisariacie, pomagając im. Martwiłam się, że za bardzo się w to angażuje i wpadnie przez to w kłopoty, ale mu niczego nie dało się wytłumaczyć. Wszystko wiedział najlepiej. Nie przyszedł nawet na obiad, a później przegapił również kolację. Drew dopytywał się gdzie jest tata, a ja nie wiedziałam co mu odpowiedzieć, dlatego mówiłam tylko, że jeszcze dziś wróci. Czekałam na niego do 23:00, ale później postanowiłam się położyć. Byłam na niego zła, on najprawdopodobniej na mnie też, dlatego stwierdziłam, że czekanie na niego nie ma sensu. Położyłam się do łóżka, ale i tak nie mogłam zasnąć. Po północy usłyszałam kroki i poczułam jego obecność w pokoju. Po kilkunastu minutach położył się obok mnie.

-Wiem, że nie śpisz, Jenny – odkręcił mnie w swoją stronę.

Otworzyłam oczy i spojrzałam mu w oczy. Nie potrafiłam nic z nich wyczytać.

-Mam do ciebie jedno pytanie, słońce – zaczął – Dlaczego musisz mieszać się w tę sprawę? Boję się o ciebie, okey? Tu nie chodzi tylko o ciąże. O ile mniej wiesz, tym lepiej dla ciebie. Nie wiemy jak niebezpieczni są ci ludzie. Jenn, proszę cię. Znaczysz dla mnie wszystko. Nie angażuj się w to śledztwo – mówił błagalnie, z troską w oczach.

Przez chwilę nie odpowiadałam, a on musnął moje usta.

-Kocham cię, Jenn – przytulił mnie do siebie – Raz w życiu mnie posłuchaj. Raz, proszę.

-Ale ja też się o ciebie martwię, Jus – odpowiedziałam cicho.

-Jestem już dużym chłopcem, wiesz? – powiedział uśmiechając się jednym kącikiem ust – W przeciwieństwie do ciebie, Jenny. Jesteś jeszcze małą dziewczynką. Moją małą dziewczynką.

Wywróciłam oczami, ale roześmiałam się cicho.

Uśmiechnął się do mnie.

-A więc zostawisz tę sprawę i nie będziesz się na mnie wściekać? – zapytał.

Pokiwałam głową na tak, a on pocałował mnie w usta.

Przecież Justin nie musi o wszystkim wiedzieć…

Kiedy obudziłam się rano, Jusa już nie było. Westchnęłam głęboko i stwierdziłam, że to, że teraz z nami jest, nie różni się zbytnio od tego, kiedy go nie ma, jak jest gdzieś za granicą. Po chwili zauważyłam obok siebie na stoliku tacę ze śniadaniem i różą, a obok kartkę z napisem ‘Wrócę na obiad. Jenn, tylko spróbuj zrobić coś w sprawie tego porwania, to policzę się z Tobą najszybciej i najboleśniej jak tylko będę mógł. Smacznego, kochanie J’.

Wybuchłam śmiechem i wzięłam do ręki jedną grzankę. Uznałam, że dziś, wyjątkowo mogę dostosować się do jego proźby.

_____________________
Nie wiem co pisać!!!! Pomóżcie!!!