II rozdział 11

-Siema – do mojego domu wszedł Matt.

-Puka się. Jest ósma rano, Matt… Jak ja wyglądam… – chciałam być stanowcza, ale kiedy złapał mnie za biodra i okręcił wokół siebie nie potrafiłam się nie uśmiechnąć.

-Tak? Poczekaj. Zaraz wracam – chłopak też się uśmiechnął i zniknął za drzwiami wejściowymi.

Po chwili usłyszałam pukanie.

-Proszę! – krzyknęłam rozbawiona.

-Nie słyszę!! – usłyszałam głos Matta po drugiej stronie drzwi.

Roześmiałam się i otworzyłam mu.

-O. Matt. Miło cię widzieć. Nie spodziewałam się tu ciebie – udałam zaskoczenie.

Uśmiech blondyna się pogłębił.

-Ale seksownie wyglądasz – powiedział pochłaniając mnie wzrokiem – Synek w domu?

-Tak – pokazałam mu język, jak pięciolatka – Tak się składa, że ogląda bajki.

Matt wszedł do środka, a ja zamknęłam za nim drzwi.

-Jak myślisz? Zgodzi się, żebym mu potowarzyszył? – spytał niebieskooki.

-Spytaj się go – uśmiechnęłam się czule.

-Okeey… A gdzie macie telewizor? – spytał po chwili wahania.

Zaśmiałam się.

-Poszukaj – uśmiechnęłam się tajemniczo i poszłam w stronę łazienki, żeby doprowadzić się do porządku.

-Czekaj, czekaj – Matt pobiegł za mną – Myślisz, że ja tu coś znajdę? Mój dom jest jakieś dwadzieścia razy mniejszy…

-Powodzenia życzę – zamknęłam mu drzwi przed nosem.

-A właściwie to po co wam taki duży dom? – Matt nie ruszył się spod drzwi łazienki.

-A bo ja wiem. Justin nie ma już na co wydawać pieniędy – odpowiedziałam wchodząc pod prysznic.

-Ugh. Dobra. Idę szukać, ale jak nie wrócę do jutra, to wezwij pomoc – powiedział, a ja parsknęłam śmiechem – Widzisz? Potrafisz być wesoła – nie widziałam go, ale w jego głosie słychać było, że się uśmiecha.

-No szukaj, szukaj. To może zająć ci sporo czasu – odezwałam się spod prysznica.

-Dobra. Wyruszam na poszukiwania telewizora – usłyszałam, że się oddala i odetchnęłam z ulgą.

Kiedy o nim myślałam bezwiednie się uśmiechałam.

-Wow! Znalazłeś telewizor! – weszłam do pokoju, w którym siedział mój maluszek z Matt’em.

-Mamo! Matt opowiada mi o tym jak ty i tata byliście mali! – chłopiec był roześmiany od ucha do ucha.

Chłopcy chyba znaleźli wspólny język.

-O czym mu opowiadasz…? – spojrzałam pytająco na Matta i przysiadłam się do nich.

-A o tym i owym… - Matt zrobił tajemniczą minę.

Kiedy spojrzałam na Drewa chłopiec miał identyczną minę.

Wybuchnęłam śmiechem. Mój niebieskooki znajomy był chyba autorytetem dla Drewa.

-Oj, chłopcy, chłopcy – westchnęłam i wstając zmierzwiłam włosy synka.

-Mamuś… Mogię zaćymać Matta?

Znowu nie powstrzymałam śmiechu.

-Jak to zatrzymać? – powiedziałam rozbawionym głosem.

-No… Mieśkałby ź niami i by się zie mnią bawij…

Uśmiechnęłam się szeroko.

-Kotku… To nie do końca takie proste… Ale Matt na pewno będzie nas często odwiedzał – powiedziałam do maluszka.

-Jak tata? – w oczach chłopca zagościł smutek.

Od razu zachciało mi się płakać.

-Nie, szkrabie. Będę do was wpadał codziennie. Co ty na to? – Matt uśmiechnął się do Drewa.

-Dobzie! – chłopiec zarzucił rączki na ramiona blondyna.

Nie potrafiłam się nie uśmiechać patrząc na nich.

W pewnym momencie spojrzenie moje i Matta się spotkały.

Poczułam to dziwne uczucie, które zawsze we mnie powodował.

Uśmiechnął się do mnie, a ja odwzajemniłam szczery uśmiech. Tak. Naprawdę szczery.

-A teraz mamo mozieś iść. Ziośtaw nas siamych, dobzie? – maluszek spojrzał na mnie poważnie.

Uniosłam rozbwiona brwi.

-Zabierasz mi synka, Matty – powiedziałam oskarżycielsko do blondyna.

-Nie, mamuś! – chłopczyk podbiegł do mnie, a ja wzięłam go na ręce. Chłopiec odgarnął wgłosy przykrywające moje ucho - Popjuśtu na chwije naś ziośaw, okej? Później ci go oddam – wyszeptał chłopiec.

Z trudem powstrzymywałam kolejny wybuch śmiechu.

-Dobrze. Do zobaczenia – uśmiechnęłam się do nich jeszcze raz i wyszłam z pokoju. Kiedy odeszłam na według mnie wystarczającą odległość pozwoliłam sobie na atak śmiechu.

-Masz niesamowitego synka – Matt wszedł cicho do mojej sypialni.

-Wiem – uśmiechnęłam się – A co on robi?

-Zasnął.

-Udało ci się nakłonić go do spania w dzień?! – spytałam zszokowana.

-Widzisz – uśmiechnął się.

-Jesteś cudotwórcą, Matt! – wykrzyknęłam, a on przyłożył mi palec do ust.

-Obudzisz go, Jenny – musnął moje usta, a później wpił się w nie z uczuciem.

-Dziękuję… że jesteś… - wyszeptałam.

-Do usług – uśmiechnął się czule i pocałował mnie w nos – Justin nawet nie wie co traci.

Spóściłam głowę i przygryzłam nerwowo wargę.

Chłopak podniósł moją twarz.

-Dzwonił do ciebie chociaż raz od wczoraj? – spytał Matt.

-Nie… Ale ma dużo pracy…

Chłopak patrzył mi smutno w oczy.

-Ja bym do ciebie dzwonił, nawet gdybym nie miał czasu oddychać – powiedział cicho Matt, a ja z niewiadomych przyczyn wiedziałam, że mówi prawdę.

Niebieskooki znowu wpił się w moje usta, ale ja przerwałam pocałunek odpychając go lekko.

Pokręciłam głową i usiadłam na łóżku, a on obok mnie.

Patrzył na mnie pytająco.

-Jestem z Justinem, Matt… - powiedziałam lekko drżącym głosem.

-Nie szkodzi, Jenn. Nie chcę rozwalać ci rodziny. Nie chcę, żebyś z nim zrywała. Chcę po prostu przez chwilę ciebie mieć. Chcę ci pomóc. Chcę, żebyś znowu szczerze się uśmiechała. Tylko tyle. Kiedy tylko będziesz chciała zniknę z twojego życia tak, jakbym nigdy się nie pojawiał – chłopak patrzył mi czule w oczy i gładził po policzku.

Jego słowa spowodowały, że łzy pojawiły się w moich oczach.

A co, jakbym wybrała go, a nie Justina…? Gdyby Jake kiedyś, dawno temu nie wtrącał się w moje życie?? Gdyby to Matt był ojcem mojego dziecka… Tak zapragnęłam cofnąć czas... chociaż nie chciałam oddawać żadnego wspomnienia związanego z Bieberem.

Matt musnął mój policzek i popchnął mnie lekko do pozycji leżącej.

Nachylił się nade mną i zaczął zachłannie całować moje usta.

Wtedy mój telefon zaczął dzwonić. Sięgnęłąm po niego z nadzieją głęboko w sercu, że to Justin.

‘Mama’.

Z frustracji rzuciłam telefonem i wpiłam się w usta Matta. Lekko zaskoczony chłopak kontynuował pocałunek.

-Kocham cię, Jenny… - wyszeptał Matt.

-Ja ciebie też… - odpowiedziałam prawie niesłyszalnym głosem.

Niebieskooki zaczął muskać mój szyję i dekolt, a po moim całym ciele przebiegał przyjemny dreszcz.

Spojrzał mi w oczy, tak jak to tylko on potrafił i wpił się w moje usta. Zdawało mi się, że z każdym pocałunkiem robi to coraz bardziej uczuciowo.

-Matt, przestań. Mały może się obudzić i tu wejść… - powiedziałam z trudem się na to zdobywając.

Chłopak momentalnie się ode mnie odsunął, ale po chwili jeszcze raz musnął moje usta.

-Przepraszam. Nie mogłem się powstrzymać – posłał mi uśmiech grzecznego chłopca.

Wywróciłam oczami, ale też się uśmiechnęłam.

Mój telefon znowu zaczął dzwonić. W pewnym sensie poczułam ulgę, że przeżył.

-Tak? – odebrałam nie patrząc na wyświetlacz.

-Cześć, skarbie – poczułam motyle w brzuchu. Jak można do cholery być zakochaną w dwóch chłopakach na raz?!

-Hej – powiedziałam niepewnie, starając się, żeby mój głos niczego nie zdradził – Jak tam podróż i wgl? Jesteś już na miejscu…? Tam gdzie miałeś być…

-Jestem, jestem. Przepraszam, że dzwonię dopiero teraz, ale…

-Tak. Wiem. Nie miałeś czasu. Praca, praca, praca… - powiedziałam niezadowolonym tonem.

-Jenny…

-Oj, co ja mówię nie tak? Taka jest prawda.

Justin chwilę się nie odzywał.

-Co robisz, mała? – spytał mnie.

-Matt jest u nas – zaryzykowałam. Chciałam, żeby był zazdrosny.

-Uhm… - jego głos nie brzmiał na zadowolony – A co u Drewa?

-Śpi. Rozumiesz?? Matt się z nim bawił i udało mu się go uśpić. Jest niesamowity.

Usłyszałam niezadowolone cmoknięcie po drugiej stronie telefonu.

Prawie się uśmiechnęłam.

-Uważaj na niego, co? – poprosił.

-Co? Czemu? Na Ryana i Chaza nigdy nie kazałeś mi uważać.

Justin chwilę nie odpowiadał.

-Hej. Muszę kończyć. Kocham was – powiedział dość bezbarwnym głosem.

-Czemu musisz kończyć?

Znowu cisza.

-Cześć – rozłączył się.

Uśmiechnęłam się od ucha do ucha.

Umierał z zazdrości. To już coś. Wyglądało na to, że chyba jednak mu na mnie chociaż trochę zależy.

-Bieber kazał ci na mnie uważać? – spytał Matt sięgając do paczki chipsów, leżącej na szawce niedaleko łóżka, na którym siedzieliśmy.

-Taaa…

-Nie dziwię mu się – Matt uśmiechnął się szelmowsko i spróbował mnie pocałować, ale nie pozwoliłam mu na to.

-Na dziś wystarczy. Nie jesteśmy razem, Matt…

Chłopak był zawiedziony, ale pokiwał głową ze zrozumieniem.

Przez jakąś godzinę, dopóki Drew się nie obudził rozmawiałam z Mattem… o wszystkim. To niesamowite jak dobrze mi się z nim gadało. Napięcie, które zawsze przy nim czułam zaczęło powoli mijać.

____________________________________________

Tadadadam! xD Haha :) Jak się podoba to komentujcie, a jak nie to piszcie zastrzeżenia... ;) <3