II rozdział 16

   -Hej – rzucił, Justin wchodząc do kuchni, w momencie, kiedy zaczynałam właśnie gotować jajecznicę. Spojrzałam na niego krótko, kiedy siadał przy stole. Coś rzuciło mi się w oczy, czego wcześniej dziś nie zauważyłam… Spojrzałam jeszcze raz. Justin ubrany był tylko w bokserki i bluzkę bez rękawów, ale nie do tego zmierzam… Na jego policzku i jednym z ramion były zadrapania. Na każdym po jednym, a to na ramieniu wyglądało na dosyć mocne. Odwróciłam się szybko, żeby nie zauważył mojego szerokiego uśmiechu i powstrzymywania wybuchu śmiechu.

-Baaardzo śmieszne – powiedział z sarkazmem.

Ups. Chyba jednak zauważył.

Wstał z miejsca i dosyć mocno uderzył w moje pośladki.

Odwróciłam się i popchnęłam go mocno, na co on tylko łobuzersko się uśmiechał.

-Należało ci się. Nie odniosłaś żadnych ran we wczorajszym starciu – wpił się w moje usta.

Wywróciłam oczami i odrywając się od niego wróciłam do jajecznicy.

-Jak ją spalę, to będzie twoja wina, a poza tym mówiłam, że to ja szybciej zrobię krzywdę tobie, niż ty mi – mówiłam uśmiechając się lekko, odwrócona do niego tyłem.

-Taaa. Krzywdę. Te zadrapania świadczą o tym, jak ci się podobało, kiedy…

-Zamknij się – syknęłam – Mały jest w pokoju obok.

Justin się zaśmiał.

-Matta też podrapałaś?

Westchnęłam głęboko i skuliłam się w środku, ale udawałam niewzruszoną. W końcu, kiedy poczułam, że po policzku spływa mi łza, odwróciłam się gwałtownie w jego stronę.

-Zamknij się! Zamknij!! – wrzasnęłam, a po policzkach płynęły mi kolejne łzy – Jak mnie zdradzałeś, to wypominałam ci to przy każdej okazji?! Nie kurwa! UDAWAŁAM, ŻE NIA PAMIĘTAM!! Myślisz, że jest mi wesoło, jak mówisz o Matcie?! Żałuję, cholera, żałuję!! – wrzasnęłam na ostatnim oddechu, a wzrok coraz bardziej przesłaniały mi łzy, ale patrzyłam na niego. Patrzyłam mu w oczy.

Zamurowało go. Siedział i nie wydobył z siebie żadnego dźwięku.

Odwróciłam się z powrotem i kląc pod nosem wyłączyłam przypaloną jajecznicę.

-To się nie nada do zjedzenia – powiedziałam, pociągając nosem i ocierając łzy, starając się wziąć w garść.

Justin podszedł do mnie i spróbował objąć, ale odepchnęłam go.

-Jak chcesz jeść, to coś sobie zrób – powiedziałam i otworzyłam lodówkę.

Nie dał za wygraną. Objął mnie od tyłu i musnął szyję.

-Zostaw – próbowałam się wyrwać, ale trzymał mnie mocno i obrócił do siebie przodem.

Zamknął lodówkę i przycisnął mnie do niej.

Przesunął po mnie ręką.

-Przestań – syknęłam, a po moim policzku spłynęła kolejna łza.

-Jeszcze płaczesz… - Justin pocałował mój mokry policzek.

-Spadaj – powiedziałam, przez łzy ale on pokręcił głową i dalej mnie trzymał.

-Słuchaj…

-Nie chcę cię słuchać! – chwilę się z nim szamotałam, ale w końcu dałam za wygraną.

- A więc tak… - patrzył mi głęboko w oczy i… przytulił. Po prostu przytulił. Czule. Tak jak przytulał mnie kiedyś. W taki sposób jaki nie robił dawno.

Po pewnym czasie przestałam stać, jak słup i nie potrafiąc się mu oprzeć, wtuliłam się w niego. Staliśmy tak dłuższy czas.

Odsunął się troszkę ode mnie i musnął moje usta, trzymając za moje dłonie

-Po prostu ciężko jest mi znieść, że masz dziecko z kimś innym… - powiedział przyglądając się mi.

-A myślisz, że mi nie?! – wyrwałam się mu i pobiegłam, zamykając się w sypialni, trzaskając drzwiami.

Nie chciałam tak zareagować… Ale… Nie dawałam rady.

Rzuciłam się na łóżko i płakałam… i płakałam.

Nie przyszedł. Nie zapukał. Nie przepraszał.

To spowodowało, że totalnie nie mogłam się uspokoić.

Krztusiłam się płaczem.

On nigdy mi nie wybaczy… Nigdy nie będzie, jak kiedyś – myślałam załamana.

-Słuchaj, Jenn – zza drzwi usłyszałam głos Justina – Jest już pora obiadu. Może byś łaskawie wyszła i coś zjadła.

Jenn. Nie płacz. Bądź silna.

Kiedy po policzku spłynęła łza, zaklęłam głośno.

-Co? – spytał.

-Nic. Uspokoiłam się, ale dałeś radę spowodować, że znowu płaczę.

-Co znowu zrobiłem? – spytał chłodno.

-Kurwa, nic – powiedziałam ostro – Jestem w ciąży i jakby trochę łatwiej się rozklejam. Nie będę jadła. Zjedz z Drew.

-Jenn, nie zamierzam z tobą dyskutować. Wyjdź.

-Bo co?

-Bo wyważę drzwi?

-HA HA HA.

-Nie żartuję. Chodź.

-Nie mam takiego zamiaru.

-Jesteś głupia, czy tylko udajesz?

-Ty mi powiedz – odgryzłam się.

-Jenn, nie chcę się kłócić wyłaź.

-To dlaczego zacząłeś?

-Cholera, już! W TYM MOMENCIE!

-Myślisz, że możesz mi rozkazywać?

-Tak. Uwaga. Wyważam. 3, 2…

-A próbowałeś nacisnąć klamkę? – spytałam cynicznie.

Klamka się poruszyła, drzwi się otworzyły i zobaczyłam Justina ze skołowaną miną, co natychmiastowo poprawiło mi humor i uśmiechnęłam się rozbawiona.

Justin chwilę zgrywał powagę, ale zaraz wybuchnął śmiechem.

-Oj, Jenny – uśmiechnął się do mnie, kładąc się obok mnie na łóżku.

-Oj, Jussss – przedrzeźniłam go trochę – Gdzie Drew?

-U Maxa – Justin przysunął mnie do siebie i powoli wsunąl mi rękę pod bluzkę, a mnie przeszedł lekki dreszcz – Pytał się mnie dlaczego mama ciągle płacze…

Nie spojrzała na niego.

-Powiedziałem, że troszkę się pokłóciliśmy, a on nazwał mnie palantem... – powiedział, a ja uśmiechnęłam się do siebie – Więc, zawiozłem małego do kolegi i przyszedłem do ciebie, bo doszedłem do wniosku, że miał trochę racji.

Jego ręka powędrowała wyżej. Gładził moje plecy pod bluzką.

Położyłam głowę na jego ramieniu.

-Nie złość się już na mnie, co? – zasugerował, całując mój policzek – Bardzo mnie zraniłaś zdradą – chciałam wstać, ale mnie przytrzymał – No poczekaj – poprosił – ale przestanę o tym mówić. A przynajmniej się postaram. Chciałem, żebyś też cierpiała, ale zdałem sobie, że zachowałem się, jak palant…

-Dupek, idiota…

-Okey, rozumiem! – klepnął mnie lekko w tyłek.

-Spróbuj zrobić to jeszcze raz – zmrużyłam oczy.

Uśmiechnął się łobuzersko i powtórzył czynność.

Wskoczyłam na niego i przycisnęłam, jego ręce po obu stronach łóżka.

Ciągle się uśmiechał.

-Debil… - próbowałam kontynuować, ale zrzucił mnie z siebie jednym mocnym ruchem i zamieniliśmy się miejscami – Wolałam być na górze – stwierdziłam z niezadowoloną miną – A więc na czym to ja… A tak. Ciota…

Wpił się w moje usta i zaczął ściągać ze mnie spodnie.

-Przes… – nie dał mi skończyć, bo dalej mnie całował – STOP! – krzyknęłam, a on uśmiechnął się niewinnie – Poczekaj, pogubiłam się. Kłócimy się, czy tarzamy po łóżku?

Zaśmiał się.

-Możemy przecież robić to jednocześnie.

-Nienawidzę tego, jak bardzo cię kocham, Justin – powiedziałam opierając swoją głowę o jego silne ramię, siedząc na tarasie i patrząc w gwiazdy.

-Dlaciego, mamuś? – odezwał się maluszek siedzący na kolanach mojego męża.

-Jak będziesz starszy to zrozumiesz, kochanie – powiedziałam czule do synka.

-Ale ja juś jeśtem duziy – odpowiedział naburmuszony chłopiec.

-Pewnie, że jesteś – Jus zmierzwił mu włosy – Mamie chodzi o to, że jestem taki dobry w łóżku, a ona nigdy nie może mi się oprzeć.

Zrobiłam wielkie oczy i trzepnęłam Justina w głowę, a ten się roześmiał.

Zaczęłam mordowanie go wzrokiem.

-Wcale nie… Chodziło mi o to, że…

-Oj, Jenny. Nie próbuj się tłumaczyć. Wszyscy wiemy, że…

-Jeszcze jedno słowo i śpisz na kanapie – zagroziłam.

-Ale z tobą?

Posłałam mu spojrzenie mrożące krew w żyłach.

-Okey, okey – pocałował mnie szybko w usta.

-Cio to źniaciy, zie tatuś jeś dobjy w lóźku? – spytał Drew.

-No widzisz? – spojrzałam zła na Jusa – To znaczy, że nikt tak dobrze, jak tata nie ścieli łóżka.

-Dokładnie – Justin próbował być poważny, ale nie do końca mu to wychodziło.

-Ahaa – powiedział chłopiec.

-Tatuś się przejęzyczył. Chciał powiedzieć, że jest dobry w ścieleniu łóżka – brnęłam dalej.

-Joziumiem – powiedział poważnie chłopiec, a Justin nie wytrzymał i zaczął śmiać się, jak głupi.

Westchnęłam głęboko.

-Ś ciego tata się śmieje? – zapytał synek, spoglądając na mnie ze zdziwieniem.

-Patrz do góry, Drew – Bieber, starając się opanować śmiech, pokazał do góry – Ta gwiazda wygląda, jak chomik Maxa.

Chłopczyk spojrzał w miejsce, które pokazał tata i uśmiechnął się szeroko.

-Kupicie mi chomika?

Westchnęłam jeszcze głośniej.

Zastanawiałam się, czy Justin kiedyś dorośnie… Chociaż… Kochałam go właśnie takiego.

_____________________

Takie cóś...